"ดีจังเลย แม่ได้รับการช่วยเหลือแล้ว"
จื้อซินและจื้อเฉินกระโดดขึ้นพร้อมกัน ตบมือกันด้วยความดีใจ ร้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้น
นี่จะเป็นสิ่งที่พวกเขาภาคภูมิใจที่สุดตั้งแต่เกิดมา
ทันใดนั้น เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้น พี่น้องทั้งสองหยุดการเฉลิมฉลองทันที หันไปมองแม่
"แม่กำลังจะตื่นแล้ว"
พี่น้องทั้งสองนั่งยองๆ ข้างแม่คนละข้าง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จ้องมองใบหน้าของแม่ ดวงตากลมโตทั้งสองคู่เต็มไปด้วยความคาดหวังและตื่นเต้น
จินหงค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างมึนงง เห็นใบหน้าเล็กๆ สองใบที่ดูเหมือนตุ๊กตาเซรามิกปรากฏขึ้นตรงหน้า ทำให้เขาตกใจ "เอ๊ะ! พวกเจ้าเป็นใครกัน?"
อาจเพราะไม่ได้พูดมานาน เสียงจึงฟังดูแหบแห้ง
"แม่ ในที่สุดแม่ก็ตื่นแล้ว ฮือๆ พวกเราคิดถึงแม่จังเลย"
เมื่อเห็นแม่พูดได้ จื้อซินและจื้อเฉินก็โผเข้ากอดแม่ทันที ร้องไห้โฮ
"แม่งั้นเหรอ?"
จินหงงุนงงไปหมด สองเด็กซนนี่มาจากไหนกัน มองไม่ออกหรือว่าข้าเป็นผู้ชาย?
ข้าเป็นชายแท้สูงแปดฉื่อ มีกลิ่นอายความเก่งกาจ ไม่มีความเป็นหญิงเลยสักนิด แล้วยังจะมองว่าเป็นผู้หญิงได้อย่างไร?
จินหงรู้สึกหมดคำพูด
