"จะมาเรียกผู้ปกครองเมื่อสู้ไม่ได้งั้นเหรอ?"
เหล่าฝีมือยอดฝีมือที่ได้ยินคำพูดนี้ต่างก็ตะลึงงัน ก่อนหน้านี้พวกเขายังอิจฉาที่เหล่าเซียนศิลปะการต่อสู้เยาวชนสามารถเรียกผู้แข็งแกร่งมาได้ เพราะไม่ใช่ทุกฝ่ายที่จะยอมส่งมหาปราชญ์สูงสุดมาตายเปล่า
แต่หลังจากที่จื้อซินพูดแบบนี้ พอคิดดูดีๆ ก็เหมือนกับพวกที่สู้ไม่ชนะคนอื่นแล้วเรียกผู้ปกครองมารังแกเด็กเลย
ทันใดนั้น สายตาของเหล่าฝีมือยอดฝีมือก็เผยแววดูถูกออกมาโดยไม่รู้ตัว
"น่าอายๆ โตขนาดนี้แล้ว สู้ไม่ชนะก็ยังเรียกผู้ปกครองมาอีก ฉันกับพี่สาวตั้งแต่เดินได้ก็ไม่เคยเรียกผู้ปกครองมาเลย พวกนายนี่ช่างไม่รู้จักอาย"
จื้อเฉินใช้นิ้วชี้อวบๆ ลากไปบนแก้ม ดวงตากลมโตก็เต็มไปด้วยแววดูถูก
หลงเสี่ยวเทียนและคนอื่นๆ หน้าแดงก่ำ อยากจะโต้แย้งแต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร เพราะการกระทำของพวกเขาไม่ต่างอะไรกับ "สู้ไม่ชนะก็เรียกผู้ปกครอง" เลย
"ขอให้จ่างเหล่าช่วยพวกเราสังหารเด็กดื้อสองคนนี้ด้วย"
เล่ยหม่านจุนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
หลางเทียนหยาและคนอื่นๆ ก็พูดตามกันมา
จริงๆ แล้วตั้งแต่ปรากฏตัว จ่างเหล่าทั้งเจ็ดที่เป็นมหาปราชญ์สูงสุดก็รู้เป้าหมายของตัวเองแล้ว
