"กินเสร็จแล้ว"
จื้อซินลูบท้องน้อยๆ ของตัวเอง ดวงตากลมโตคู่นั้นมองไปที่ลี่อวี่ซิน ซูชิงหยู โม่เย่ไป๋ และเล่ยหม่านจุนทั้งสี่คนโดยไม่รู้ตัว ทั้งสี่คนนี้เคยใช้ราชาอาวุธมาก่อน ไม่รู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร
เมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเด็กซนคนนี้ ทั้งสี่คนก็ตกใจจนสะดุ้ง รีบหันสายตาหนีไป ไม่กล้ามองแม้แต่แวบเดียว กลัวว่าจะถูกเด็กซนคนนี้จ้องมอง
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในมือของเด็กซนคนนี้ ไม่มีกำลังต่อต้านใดๆ เลย
"ไอเจี๊ยะโร่ เนื้อเอ๊กเซา พวกเราควรไปกันได้แล้ว"
หลงเสาอวี้ก็ตกใจเช่นกัน รีบเตือนเสียงดัง
ในสายตาของเหล่าฝีมือยอดฝีมือ เขาเป็นพวกเดียวกับเด็กซนสองคนนี้ ถ้าปล่อยให้เด็กซนคนนี้กินราชาอาวุธของลี่อวี่ซินและคนอื่นๆ ทั้งหมด ปัญหาก็จะใหญ่แล้ว
ถ้าทำให้หลงเสี่ยวเทียนโกรธ แม้ว่าอีกฝ่ายจะจดจำความแค้นต่อตัวเอง ก็คงไม่ทำอะไรกับตัวเองจริงๆ หรอก เพราะตอนนี้สองมณฑลเป็นพันธมิตรกัน
แต่ถ้าทำให้สี่ยอดกุมารทองคนอื่นๆ โกรธทั้งหมด นั่นก็จะเป็นปัญหาใหญ่แล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังกังวลว่าถ้าอยู่นานเกินไป คำโกหกของเขาอาจจะถูกเปิดโปงได้
"ก็ได้"
จื้อซินพยักหน้า อย่างไม่เต็มใจที่จะละสายตาไป
