เหล่าฝีมือยอดฝีมือได้ยินคำพูดนั้น ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อพูดแบบนี้ออกมา ด้วยความทะนงตัวของเล่ยหม่านจุน เขาคงไม่พูดถึงเรื่องร่วมมือกันอีก
ตราบใดที่เล่ยหม่านจุนไม่ยุ่งเกี่ยวกับผลไม้ห้าสายฟ้าที่เหลืออีกสองลูก พวกเขาก็ยังมีโอกาส
"ฮึ!"
เล่ยหม่านจุนเห็นว่าพูดคุยกันไม่ลงตัว จึงแค่นเสียงและถอยหลังออกไปอีกนิด ระยะห่างนี้เขาเผชิญหน้ากับเล่ยโฉวระดับที่ห้าและหกเท่านั้น ซึ่งไม่มีอันตรายใดๆ สำหรับเขา
ในความคิดของเขา ตัวเองเป็นถึงนักรบศักดิ์สิทธิ์ระดับกลาง การที่ยอมลดตัวมาร่วมมือกับเด็กน้อยสองคนนี้ และยังให้พวกเขาได้ผลไม้ห้าสายฟ้าสองลูก ก็ถือว่ามีความจริงใจมากพอแล้ว แต่เด็กน้อยสองคนนี้กลับยังต่อรองกับเขา ช่างไม่รู้จักบุญคุณเอาเสียเลย
ถ้าเช่นนั้น ก็ให้เด็กน้อยสองคนนี้ไปต่อกรกับเล่ยโฉวระดับเจ็ดทั้งห้าตัว แล้วเขาจะฉวยโอกาสนี้ไปแย่งชิงผลไม้ห้าสายฟ้า จะไม่ดีกว่าหรือ?
"เด็กน้อยสองคนนี้"
หลงเสาอวี้ลูบหน้าผากอย่างหมดคำพูด
แม้ไม่ตกลง อย่างน้อยก็ควรแกล้งทำเป็นยอมรับ ล่อให้เล่ยหม่านจุนร่วมมือกำจัดเล่ยโฉวระดับเจ็ดก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที
