พรวด!
เล่ยหม่านจุนได้ยินคำพูดนั้น พ่นเลือดออกมาทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเศร้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ในฐานะเร่ยเซิงรุ่นเยาว์ สายฟ้าเหล่านี้ไม่สามารถทำอันตรายต่อเขาได้มากนัก เพียงแค่ทำให้ร่างกายของเขาชาชั่วคราวเท่านั้น
แต่คำพูดเพียงประโยคเดียวของจื้อเฉินกลับทำให้เขาโกรธจนบาดเจ็บภายใน
คิดดูสิ ฉันผู้เป็นฝีมือยอดฝีมืออันดับห้าของจิวโจว กลับต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
สวรรค์เอ๋ย ทำไมถึงต้องปฏิบัติกับข้าเช่นนี้? ทำไมถึงต้องให้ข้าพบกับเด็กเลวสองคนนี้?
หากได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เขายอมสละการแย่งชิงผลไม้ห้าสายฟ้า ยังดีกว่าต้องพบกับเด็กเลวสองคนนี้
เขาร้องตะโกนอย่างไร้เสียงในใจ น้ำตาไหลออกมาจากหางตา
"อ้าว! ทำไมถึงร้องไห้ด้วยล่ะ?"
จื้อเฉินวางอู่เล่ยซื่อไว้ข้างๆ แล้วนั่งยองๆ ข้างตัวเล่ยหม่านจุน มองดูน้ำตาที่หางตาของเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความดูถูก "ฉันไม่ร้องไห้มาตั้งแต่อายุสองขวบแล้ว แกโตขนาดนี้แล้วยังร้องไห้อีก ไม่อายเหรอ"
พรวด!
