"ข้าพเจ้าไม่สมควรได้รับคำว่าฝีมือยอดฝีมือต่อหน้าคุณชาย"
ฟู่หยุนเสี่ยวส่ายหัวแล้วถามว่า "ไม่ทราบว่าคุณชายมีคำแนะนำอะไรหรือไม่?"
หลงเสาอวี้ไม่เพียงแต่เป็นฝีมือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเมืองซาง แต่ยังเป็นสมาชิกของราชวงศ์ด้วย เขาไม่กล้าที่จะทำให้เขาไม่พอใจ
หลงเสาอวี้ไม่ได้พูดวกวนมากนัก เขาถามตรงประเด็นว่า "พี่ชายฟู่คงจะคุ้นเคยกับเด็กน้อยสองคนนั้นมากใช่ไหม?"
คุ้นเคย? ก็ไม่ถึงขนาดนั้น แค่ถูกเด็กซนสองคนนั้นซ้อมเท่านั้นเอง
ฟู่หยุนเสี่ยวและอีกสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างขมขื่น
หลงเสาอวี้เห็นสีหน้าของทั้งสามคนแล้วก็พอจะเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับเด็กซนสองคนนั้น เขาไม่ได้ถามต่อในเรื่องนี้ แต่เปลี่ยนหัวข้อถามว่า "พี่ชายฟู่ช่วยเล่าเรื่องของเด็กซนสองคนนั้นให้ฟังหน่อยได้ไหม?"
ฟู่หยุนเสี่ยวก็ไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าหลงเสาอวี้ต้องการสืบข้อมูลเกี่ยวกับเด็กซนสองคนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเด็กซนสองคนนั้นก็ไม่ดีอยู่แล้ว แน่นอนว่าเขาไม่จำเป็นต้องปกป้องข้อมูลเล็กน้อยของเด็กสองคนนั้นเพื่อทำให้นักรบดาบวัยรุ่นไม่พอใจ
