"ไดหลง เล็บมังกรของเจ้าที่ถูกตัดนี่จะงอกใหม่ได้ไหม?" ตอนนี้ จื้อซินจ้องมองเล็บมังกรของมังกรวิญญาณ ดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความคาดหวัง
เธอยังคงคิดถึงเล็บมังกรย่างไม่เลิก
โอ้ย!
มังกรวิญญาณตกใจ ในสมองปรากฏภาพถูกเด็กซนคนนี้เอามีดแทงคอเพื่อเอาเลือดขึ้นมาอีกครั้ง ทันใดนั้นมังกรก็อ้าปากกว้าง ส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธใส่จื้อซิน แล้วดำดิ่งลงไปในสระศักดิ์สิทธิ์
เด็กซนบ้า คิดถึงแต่เนื้อบนตัวของข้าตลอดเวลา น่าโมโห
"ไดหลง อย่าหนีสิ ถ้าเล็บมังกรไม่ได้ หัวมังกร หางมังกรก็ได้นะ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็เอาเลือดอีกนิดก็ได้นะ" จื้อซินตะโกนเสียงดังพลางโน้มตัวลงที่ขอบสระ
แต่น่าเสียดาย
"เล็บมังกร?"
ชายชราจิตวิญญาณแห่งอาวุธตาเป็นประกาย กระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า "น้องน้อย เจ้าเอาตำหนักเทพดาบติดตัวไว้ ต่อไปก็จะมีสัตว์ดาบกินไม่หมด ยังมีต้นไม้กระบี่เทพอีก ทุกสิบปีก็กินได้ครั้งหนึ่ง เป็นไงล่ะ?"
"คุณตา ตำหนักเทพดาบนี้เก็บเข้าไปในสุ่มหยี่จี้ได้ไหมคะ?" จื้อซินถามอย่างสงสัย
