"โอ้พระเจ้า เด็กซนคนนี้กลืนอักขระเวทย์มนตร์ลงไปจริงๆ หรือนี่?"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่ เธอยังไม่ได้กลืนลงไป ผมเดิมพันว่าเธอต้องกลืนไม่ลงแน่ๆ จิตวิญญาณของดาบพวกนั้นจะต้องฉีกปากเธอในที่สุด"
เหล่าฝีมือยอดฝีมือมองจื้อซินที่กำลังปิดปากอยู่ด้วยความตกตะลึง
"กึก!"
จื้อซินกลืนอย่างแรง บังคับให้อักขระเวทย์มนตร์ลงคอไป
อักขระเวทย์มนตร์ปล่อยจิตวิญญาณของดาบออกมาอย่างต่อเนื่อง โจมตีลำคอของเธออย่างบ้าคลั่ง เห็นได้ชัดว่าลำคอของเธอกำลังบวมขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ามีคนกำลังต่อยอยู่ในลำคอของเธอ
"เด็กซนคนนี้กล้าจริงๆ ถึงกับกลืนลงไปจริงๆ ด้วย"
"ไม่กลัวว่าจะบาดคอหรือทำให้ลำไส้ฉีกขาดหรือไง?"
ฝีมือยอดฝีมือทุกคนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายตาม พวกเขาใช้มือลูบคอของตัวเองโดยไม่รู้ตัว รู้สึกเจ็บแปลบๆ อย่างประหลาด
"น้องชาย! อักขระนี่ไม่มีรสชาติอะไรเลย... เอ้อ!"
หลังจากกลืนอักขระเวทย์มนตร์ลงไปแล้ว จื้อซินกะพริบตาสองสามที แล้วหันไปมองจื้อเฉินที่อยู่บนพื้น เพื่อแบ่งปันความรู้สึกหลังจากกิน แต่พูดยังไม่ทันจบก็เรอออกมา เจียนฉีที่น่ากลัวพุ่งออกมาจากปากของเธอ พุ่งตรงไปข้างหน้า
