"โอ้! พี่สาวเท่จัง"
จื้อเฉินตบมือป้อมๆ ของเขาอย่างตื่นเต้น กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
จื้อซินกำลังจะเอ่ยปาก แต่กลับอดไม่ได้ที่จะสะอึก
แม้ว่าเสียงสะอึกจะไม่ดังมาก แต่บนภูเขาเทพดาบที่เงียบสงัดนี้ กลับฟังดูดังเป็นพิเศษ
วิ่งหนีเร็ว!
บรรดาฝีมือยอดฝีมือตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป ต่างแยกย้ายกันหนีกระเจิดกระเจิง
แม้แต่ราชาหัวไซ้อุ้งเท้าสองหัวที่ยืนอยู่ข้างจื้อเฉินก็ขยับขาทั้งสี่หมายจะหนี แต่ถูกจื้อเฉินใช้มือป้อมๆ จับหางหมูสั้นๆ ของมันไว้ ไม่ว่ามันจะพยายามวิ่งสุดแรงก็ไม่อาจขยับไปไหนได้
อย่างไรก็ตาม ความกังวลของพวกเขาดูเหมือนจะเกินจำเป็น
ในชั่วขณะที่เสียงสะอึกดังขึ้น จื้อซินก็ใช้มือน้อยๆ ของเธอปิดปากไว้แล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น รอยแห่งเทพตัวอักษร "ดาบ" ครั้งนี้ถูกดูดซึมเข้าไปในร่างกายทั้งหมดแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่ปิดปากก็จะไม่มีเจียนฉีพุ่งออกมา
เมื่อเห็นบรรดาฝีมือยอดฝีมือวิ่งหนีไปไกล จื้อซินเบะปากน้อยๆ พึมพำว่า "ฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้ น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? ฮึ่ม พวกน่ารำคาญ"
"พี่สาว เอาตัวอักษรใหญ่นั่นมาให้ผมด้วย ผมอยากลองชิมบ้าง"
จื้อเฉินโบกมือป้อมๆ ตะโกนดังๆ
"ได้!"
