หลงเสาอวี้ห้ามเด็กหนุ่มที่ถือธนูไว้ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางกล่าวว่า "ไม่เป็นไร ไม่มีปัญหา รอจนถึงหุบเขาฮัวซีแล้วค่อยฆ่าฮัวซีตัวอื่นๆ"
เด็กหนุ่มที่ถือธนูเห็นดังนั้นก็ได้แต่จ้องมองจื้อซินอย่างเกรี้ยวกราดแล้วอัดอั้นตันใจอยู่คนเดียว
จื้อเฉินเคี้ยวเนื้อย่างไปพลางใช้มือน้อยๆ ที่เปื้อนมันดึงชายเสื้อของจื้อซินแล้วถามเสียงเบาว่า "พี่สาว พ่อเคยบอกว่าข้างนอกมีคนเลวที่ลักพาตัวเด็กเยอะแยะ เธอว่าพวกเขาดูเหมือนคนเลวที่ลักพาตัวเด็กไหม?"
จื้อซินกลอกตาโตกลมมองหลงเสาอวี้และคนอื่นๆ อีกสองคน แล้วตอบเสียงเบาว่า "ฉันก็ไม่รู้ว่าคนเลวที่ลักพาตัวเด็กหน้าตาเป็นยังไงนะ"
"จริงด้วย พวกเราไม่เคยเห็นเลย"
จื้อเฉินเอียงหัวน้อยๆ คิดสักครู่แล้วถามเสียงเบาว่า "งั้นลองใช้ซินเยียนฟูถามดูไหม?"
"ความคิดดีนี่!"
ดวงตาของจื้อซินเป็นประกาย เธอแกล้งกระแอมเบาๆ เตรียมจะเอ่ยปาก แต่กลับเห็นเด็กหนุ่มที่ถือธนูตะโกนด้วยความโกรธว่า "พวกเด็กน้อยสองคนนี่จะไม่หยุดสักทีเหรอ? ท่านน้อยของพวกเราเป็น... อื้อๆ!"
