หลังจากทานอาหาร เลย์เลย์ไม่สบายใจเกี่ยวกับเซียวเสี่ยวเหยา จึงยืนกรานที่จะไปส่งเธอถึงด้านล่างอพาร์ตเมนต์ของเธอก่อนที่จะจากไป
ในกลุ่มผู้หญิงรุ่นเดียวกัน เซียวเสี่ยวเหยาประสบความสำเร็จไม่น้อยทีเดียว
เลย์เลย์และคนอื่นๆ เช่าบ้านอยู่ มีเพียงเซียวเสี่ยวเหยาที่ซื้อบ้านเป็นของตัวเอง
หลังจากรถขับมาถึงหมู่บ้านของหวังเสี่ยวหยา เธอก็เปิดประตูและถามเลย์เลย์ว่า "เธอจะขึ้นไปด้วยไหม?"
เลย์เลย์ส่ายหน้า พูดด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าว่า "ฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปนอนพักผ่อนสักหน่อย พวกเธอขึ้นไปเถอะ!"
"งั้นก็ได้ เธอขับรถดีๆ นะ!"
หวังเสี่ยวหยาทักทายเล็กน้อย รอให้หลงเฟยลงมาปิดประตูรถให้เธอ
หลังจากเลย์เลย์โบกมือลาและจากไป หลงเฟยก็ยื่นมือโอบเอวบางของหวังเสี่ยวหยาและยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอ "คำพูดที่บางคนพูดเมื่อกี้ยังมีผลอยู่ไหม?"
หวังเสี่ยวหยาแกล้งทำเป็นงุนงง "คำพูดอะไร? ใครพูด?"
"ยังไง จะไม่รักษาคำพูดเหรอ?"
หลงเฟยจ้องมองเธอ แล้วดันเธอไปติดกำแพงด้านหลัง
ใบหน้าเล็กๆ ของหวังเสี่ยวหยาแดงก่ำ ผู้คนในหมู่บ้านเดินผ่านไปมา เธอไม่สามารถยอมรับสิ่งนี้ได้
