หลังจากฟ้าสาง หลงเฟยตื่นแต่เช้า
เขายืดตัวและลุกออกจากเตียง พบว่าทั้งสามหญิงสาวหน้าประตูล้มอยู่บนโต๊ะหรือกลิ้งอยู่บนพื้น
พวกเธอนอนเอียงๆ ผมกระเซิง ดูน่าอายมาก
หลงเฟยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปพวกเธอเก็บไว้เป็นที่ระลึก
ภาพแบบนี้หาดูได้ยากมาก ร้อยปีถึงจะเจอสักครั้ง
สามสาวดื่มเหล้าเม่าไถ่หมดขวด
หลงเฟยพยายามปลุกพวกเธอ แต่พวกเธอหลับตาสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
เขาจำใจอุ้มทั้งสามคนเข้าไปข้างในและจัดให้นอนบนเตียง
พื้นเย็นเฉียบ ถ้านอนบนพื้นต้องไม่สบายแน่
สามสาวสวยนอนเรียงกันบนเตียง
ทั้งสามคนดูมึนงง ผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องคิดไม่ดีแน่
แต่หลงเฟยไม่มีความคิดแบบนั้น สายตาเขามีแต่หวังเสี่ยวหยา
เขาห่มผ้าให้พวกเธอ แล้วเดินออกไปล้างหน้าในห้องน้ำ จากนั้นเข้าครัวต้มน้ำซุปให้พวกเธอ
ไม่นาน โทรศัพท์บนโต๊ะอาหารดังขึ้นพร้อมกัน
สามสาวบนเตียงพลิกตัวและลุกขึ้นนั่ง
พวกเธอมองหน้ากัน แล้วรีบตรวจสอบเสื้อผ้าบนตัว
ทั้งหมดเป็นพนักงานออฟฟิศ พอนาฬิกาปลุก 8 โมงดัง สมองก็สว่างโดยอัตโนมัติ
หลงเฟยตะโกนจากหน้าประตู "ตื่นได้แล้ว ผมต้มน้ำซุปไว้ ลุกมาดื่มกันเถอะ"
"นี่เรียกว่าความสุขใช่ไหม?"
