หลินหยิงหยิงกำลังทาครีมบำรุงผิวหน้า เมื่อได้ยินน้องสาวพูดแบบนั้น เธอก็รีบโผล่หัวออกมาดู
หลงเฟยกำลังคุยกับสุนัขของเธออย่างออกรส
เขาพูดหนึ่งประโยค สุนัขก็เห่าหนึ่งครั้ง ประสานกันได้อย่างลงตัว
หลินหยิงหยิงถึงกับเป็นเส้นดำที่หัว คิดในใจว่าไอ้หมอนี่เมื่อคืนกลับมาก็ดูผิดปกติแล้ว มักจะมีปัญหากับสุนัขของเธอเสมอ
ตอนนี้ดีแล้ว ถึงกับคุยกันได้
เธอทำสัญญาณมือให้หลินซานซาน ให้อย่าเพิ่งไปรบกวนหลงเฟย
เพราะคนที่มีอาการทางจิต สิ่งที่ไม่ควรทำที่สุดคือบอกว่าพวกเขาเป็นโรคจิต
เรื่องนี้ต้องค่อยๆ รักษา
หลินซานซานพยักหน้า คิดในใจว่าพี่เขยคงมีความกดดันมากในช่วงนี้
ผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง กลับถูกความรักบีบให้เป็นแบบนี้
เธอถามพี่สาวเบาๆ "พี่ พี่คิดว่าพี่เขยเป็นแบบนี้เพราะหวังเสี่ยวหยาหรือเปล่า"
หลินหยิงหยิงขมวดคิ้วพูดว่า "เกี่ยวอะไรกับหวังเสี่ยวหยาด้วย"
หลินซานซานพูดว่า "ทำไมจะไม่เกี่ยว พี่ลองคิดดูสิ พี่เขยเลือกไม่ได้ระหว่างพี่กับหวังเสี่ยวหยา ก็ย่อมกังวลใจสิ! พอกังวล ความกดดันก็มา พอความกดดันมา จิตใจก็วุ่นวายตามมา"
"เป็นไปได้!"
หลินหยิงหยิงถึงกับพยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของหลินซานซาน
