หลงเฟยแอบย่องเหมือนขโมย หลังจากขึ้นไปชั้นสามแล้วก็ยืนอยู่หน้าประตูเพื่อสงบลมหายใจ
เขาเคาะประตูแล้วเข้าไป หลินหยิงหยิงกำลังนั่งอุ้มโน้ตบุ๊กอยู่บนโซฟา ทำงานอย่างขะมักเขม้น
หลินซานซานจัดวางโลฮันหยกของเขาไว้บนโต๊ะกาแฟ และจ้องมองแผ่นจักรไม้จันทน์อย่างสงสัยไม่หยุด
ไม้สีเหลืองที่มีลายดำนี้ มีการแกะสลักเส้นลายไว้บนนั้น
ตรงกลางเว้นช่องเล็กๆไว้ ขนาดของช่องนั้นพอดีกับฐานของโลฮันหยก
โลฮันที่นั่งขัดสมาธินี้ ฐานด้านล่างมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณห้าเซนติเมตร
แกะสลักอย่างละเอียด แม้แต่คิ้วบนใบหน้าก็มองเห็นได้
หลังจากเขาเข้าไป หลินซานซานก็รีบดึงเขาเข้าไปหา แล้วถามอย่างสงสัยว่า "เจี้ยฟู ทำไมแผ่นจักรของคุณไม่ทำงานล่ะ? ฉันวางหยกนี้ลงไปแล้ว แต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย"
หลงเฟยยิ้มเบาๆ "ในโลฮันหยกนี้ไม่มีพลังวิญญาณ ก็เลยไม่มีปฏิกิริยาอะไร พรุ่งนี้เราไปหาที่ดูดพลังวิญญาณเข้าไปหน่อย ก็จะใช้งานได้แล้ว"
"ดีเลย ดีเลย!"
หลินซานซานตื่นเต้นจนอยากจะไปตอนนี้เลย
หลินหยิงหยิงสอนว่า "ดีอะไรกัน พรุ่งนี้เธอไม่ไปโรงเรียนแล้วเหรอ? วันนี้หนีเรียนยังไม่ได้เอาเรื่องเลยนะ!"
