ผู้จัดการร้านพยักหน้าอย่างสุภาพ แล้วรีบพูดว่า "เป็นอย่างนี้ครับ ทางร้านเรามีกฎอยู่ เวลารับประทานอาหารคือสองชั่วโมง และถ้าเหลือทิ้งจะมีค่าปรับด้วย ผมเห็นคุณหยิบมาเยอะมาก เลยอยากเตือนสักหน่อย"
พอเขาพูดจบ หลินหยิงหยิงทั้งสามคนก็หัวเราะพรืดออกมา
ผู้จัดการงงไปเลย ไม่รู้ว่าพวกเขาหัวเราะอะไร
หลงเฟยถามเขาว่า "แล้วทางร้านมีการจำกัดปริมาณไหม?"
ผู้จัดการยิ้มพลางตอบว่า "คุณพูดเล่นเก่งจริงๆ เราเป็นร้านบุฟเฟ่ต์ จะมีการจำกัดปริมาณได้ยังไงล่ะครับ!"
"งั้นก็ดีแล้ว!"
หลงเฟยพยักหน้า แล้วพูดให้เขาสบายใจว่า "คุณวางใจได้ พวกเราจะไม่ทิ้งอาหารให้เหลือหรอก"
"ดีครับ ดีครับ!"
ผู้จัดการยิ้มแล้วเดินจากไป แต่ยังคอยจับตาดูโต๊ะนี้อยู่
เขาอยากดูว่า อาหารทั้งโต๊ะสำหรับคนสิบคน พวกเขาจะกินหมดได้ไหม
หลงเฟยกินเนื้อแกะไปพลางถามหลินหยิงหยิงทั้งสามคนอย่างสงสัยว่า "พวกเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะออกมา?"
"ติงซิวบอกน่ะสิ!"
หลินหยิงหยิงยิ้มเล็กน้อย
หลงเฟยกระแอมแล้วพูดต่อว่า "แล้วพวกเธอมาอยู่ด้วยกันได้ยังไง?"
เขาไม่กล้ามองหวังเสี่ยวหยา กลัวว่าน้องสาวคนนี้จะหึงอีก
