สี่คนขึ้นบันได คนที่ขึ้นก็ขึ้น คนที่จากไปก็จากไป
เหอเยินยืนอยู่ในลานบ้านด้วยความผิดหวัง คิดว่าหลงเฟยจะตกลงกับเธอ
บนถนน หวังเสี่ยวหยากอดหลงเฟย พิงหลังเขาโดยไม่พูดอะไร
หลงเฟยพูดด้วยความรู้สึกผิด "สองวันนี้ทำให้เธอเป็นห่วงนะ"
หวังเสี่ยวหยาขยับศีรษะเล็กๆ บนหลังเขา พูดด้วยความเศร้า "ฉันไม่ดีเองที่ช่วยอะไรคุณไม่ได้ เกิดเรื่องขึ้นมาก็ต้องขอความช่วยเหลือจากหลินจง"
หลงเฟยกลัวว่าเธอจะอิจฉา จึงรับรองกับเธอว่า "เธอวางใจได้ ฉันเป็นแค่บอร์ดี้การ์ดของเธอ จะไม่มีอะไรเกินเลยกับเธอหรอก!"
หวังเสี่ยวหยาไม่พูดอะไร จู่ๆ เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันครั้งนี้ เธอพบว่าตัวเองไม่คู่ควรกับหลงเฟยจริงๆ
เขาก้าวไปไกลเกินไปแล้ว ทิ้งเธอไว้ข้างหลัง
"เธอไม่ได้คิดมากใช่ไหม?"
หลงเฟยเห็นเธอไม่พูดอะไร ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา
หวังเสี่ยวหยาส่ายหน้า "ไม่มี ฉันเชื่อใจคุณ"
น้ำตาของเธอคลอเบ้า รู้สึกว่าคู่แข่งของเธอแข็งแกร่งมาก จนเธอแทบหายใจไม่ออก
พอดีสองวันนี้แยกกันอยู่ เธอกับหลงเฟยจะได้คิดทบทวนกันดีๆ
หลงเฟยส่งเธอถึงชั้นล่างของตึก เธอก้มหน้าลง สั่งว่า "คุณกลับไปเถอะ ขับรถระวังๆ ด้วย"
