หลงเฟยมองหวังเสี่ยวหยาอย่างงงงัน
เรื่องของหลินหยิงหยิงยังไม่ได้จัดการให้เรียบร้อย เขาจะมีอารมณ์ไปพบพ่อแม่ได้อย่างไร
ถ้าหากพูดถึงเรื่องแต่งงาน เขาควรจะตอบตกลงหรือไม่ตกลงดี?
หวังเสี่ยวหยาเห็นท่าทางลังเลของเขา จึงขมวดคิ้วถาม "คุณไม่เต็มใจเหรอ?"
"ไม่ใช่ จะเป็นไปได้ยังไง!"
หลงเฟยรีบส่ายหัว
หวังเสี่ยวหยานึกว่าเขาเขินอาย จึงปลอบใจว่า "คุณไม่ต้องตื่นเต้นไป แค่ไปพบพ่อแม่ก็ไม่ได้หมายความว่าอะไร แค่ไปทานข้าวเท่านั้นเอง"
หลงเฟยหัวเราะแห้งๆ ความคิดของเขากับหวังเสี่ยวหยาไม่ตรงกันเลย
"ผมสัญญากับคุณ คุณหาเวลาว่าง ผมจะไปเยี่ยมบ้านกับคุณสักครั้ง"
เขาพยักหน้ารับปาก อย่างไรเสียหวังเสี่ยวหยาเพิ่งหางานได้ คงไม่ได้กลับบ้านในเร็วๆ นี้
หวังเสี่ยวหยาพยักหน้า แล้วซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอย่างว่าง่าย ใบหน้าแดงก่ำถามเขาว่า "คุณยังอยากได้ถุงน่องไหม?"
"อยาก แน่นอนว่าอยาก!"
หลงเฟยกลืนน้ำลาย เมื่อกี้กินอาหารทะเลมากเกินไป ตอนนี้ในท้องร้อนผ่าวไปหมด!
หวังเสี่ยวหยากัดริมฝีปากน้อยๆ ยกเท้าให้เขาถอดรองเท้า
ต่อหน้าหลงเฟย สวมถุงน่องอย่างสง่างาม
