หลงเฟยเลิกคิ้วขึ้น จ้องมองหญิงสาวคนนั้นอย่างประหลาดใจ
เธอคือหญิงสาวที่กำลังฝึกฝนในสวนสาธารณะ ซึ่งเขาและหวังเสี่ยวหยาบังเอิญเจอเข้า
ตอนนั้น เธอสวมชุดกีฬา แต่งตัวไม่มีเสน่ห์ความเป็นหญิงเหมือนวันนี้
รูปร่างบอบบางนั้น ใบหน้าเย็นชา ไม่แพ้หลินหยิงหยิงเลย
เพราะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โบราณมาเป็นเวลานาน ร่างกายจึงมีกลิ่นอายของผู้ที่ไม่ได้อยู่ในโลกของคนธรรมดา
ทุกคนต่างจ้องมองเธอ พูดคุยกันเบาๆ "คนนี้คือหลานสาวคนเล็กของเจิ้นเล่าเย่อจั๋ว เฉินเยินเอ้อร์ใช่ไหม"
"น่าจะใช่ เธอเป็นแก้วตาดวงใจของเจิ้นเล่าเย่อจั๋วเลยนะ"
"ได้ยินมาว่าเธอฝึกศิลปะการต่อสู้กับปรมาจารย์มาตั้งแต่เด็ก และเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้โบราณด้วยนะ"
"จิ๊ๆ เก่งจริงๆ ใครได้แต่งงานกับเธอ ชีวิตนี้ก็รุ่งเรืองแล้ว"
อู๋เหย่าตงสะบัดผม เดินเข้าไปหาเฉินเยินเอ้อร์อย่างอวดดี ยื่นมือไปพลางพูดว่า "คุณเฉิน บังเอิญจริงๆที่ได้มาพบกัน วันนี้ผมได้เห็นโฉมงามของคุณเสียที ผมคือประธานคนใหม่ของวู่ซือจี้ตวน อู๋..."
