หลงเฟยส่งซูตงกลับไปแล้ว กลับมาขึ้นบันได เห็นหวังผางจื่อยังยืนอยู่ที่หน้าประตูไม่ขยับเขยื้อน จึงขมวดคิ้วแล้วถามเขาว่า "นายยังยืนเหม่ออยู่ทำไม รีบจัดของซะสิ!"
หวังผางจื่อพิงประตูด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ พูดว่า "เจี้ยฟู ผมปวดฉี่บ่อยตอนกลางคืน ต้องเข้าห้องน้ำบ่อย พี่เช่าอพาร์ตเมนต์ให้ผมได้ไหม? ที่นี่ต้องออกไปเข้าห้องน้ำข้างนอก บางทีก็ต้องแย่งกับคนอื่น ยุ่งยากมากเลยครับ!"
หลงเฟยกอดอก คิดในใจว่าไอ้คนนี้มันช่างเรื่องมาก เรียกร้องสูงจริงๆ
เขาหน้าบึ้งใส่หวังผางจื่อแล้วพูดว่า "นายเป็นน้องชายของเสี่ยวหยา มาเมืองนี้เป็นครั้งแรก พวกเราก็ไม่อาจไม่ดูแลนาย สภาพก็เป็นแบบนี้แหละ นายอยู่ที่นี่ ฉันก็อยู่ที่นี่ ถ้านายไม่อยากอยู่ก็ไปหาที่อยู่เอาเองสิ! ต่อไปจะเป็นหรือตาย อย่ามาหาพวกเราอีก"
"เฮ้ย นายโมโหฉันเหรอ?"
หวังผางจื่อขมวดคิ้ว แต่ไม่กล้าพูดออกมา
เมื่อกี้เขาเห็นฝีมือของหลงเฟยแล้ว
ต่อให้มีความกล้าสามเท่า เขาก็ไม่กล้าหาเรื่อง
เขากลับเข้าห้องไปจัดของอย่างอึดอัด หลงเฟยก็กลับเข้าห้องตัวเองไปติดต่อหวังเสี่ยวหยา
ตอนนี้เป็นช่วงบ่ายแล้ว หวังเสี่ยวหยาเพิ่งกลับมาจากร้านเสื้อผ้า กำลังนั่งรถเมล์อยู่
