เต๋าจางเสินซือคลานลุกขึ้นจากพื้น ใช้มือประคองใบหน้า ดวงตาลุกเป็นไฟ
เคราดำบนใบหน้าของเขาถูกดึงออกไปครึ่งหนึ่ง ห้อยอยู่บนใบหน้าเหมือนตัวตลก เขาตะโกนด่าหลงเฟย "ไอ้หนุ่ม แกเก่งนักสินะ! วันนี้ถ้าข้าไม่ถลกหนังแกออกสักชั้น แกก็จะไม่รู้ว่าเยียนหวังเย่แซ่อะไร!"
หลงเฟยหัวเราะเบาๆ "เต๋าเหรินเสินซือ คนบวชไม่ควรด่าคนนะ!"
"กูด่าแม่มึงเลย!"
เต๋าเหรินเสินซือโกรธจนคว้าไม้พลองจากข้างๆ มาถือ โบกมือให้พวกชายฉกรรจ์ล้อมหลงเฟยเอาไว้
หลงเฟยพูดกับหลินหยิงหยิงและเพื่อนอย่างเรียบๆ "เห็นไหม ที่นี่มันก็แค่รังโจร พวกเทพเจ้าที่พวกเธอมากราบไหว้ที่นี่ คงเป็นแค่พวกเหยาโม่กุ้ยกุ้ยแปลงร่างมาทั้งนั้นแหละ!"
สองสาวมองหน้ากัน ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้
หลินซานซานหยิบโทรศัพท์ออกมา ตะโกนใส่เต๋าเหรินเสินซือด้วยเสียงแหลม "พวกนายอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ใครก็อยู่ไม่สบายทั้งนั้น!"
เต๋าเหรินเสินซือตะโกนด่า "ไอ้รอง ไปแย่งโทรศัพท์พวกมันมา!"
ชายฉกรรจ์ใส่กางเกงขาสั้นคนหนึ่งร้องโอ๊ะ ยกมือจะไปแย่งโทรศัพท์ของสองสาว
ทันใดนั้น มือของหลงเฟยก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว คว้าข้อมือของเขาไว้แน่น
