พอได้ไพ่แรก คนในที่นั้นก็รู้ทางของหลงเฟยแล้ว
แค่เขาอุทานขึ้นมา แน่นอนว่าต้องได้ไพ่ดี
คนที่ได้ไพ่เล็กก็ไม่ไปวุ่นวายกับเขา รีบออกไปรอตาต่อไป
เขาก็ทำแบบนั้นจริงๆ ได้ไพ่ดีก็อุทาน ได้ไพ่ห่วยก็ทิ้ง
ไม่ก็ชนะ ไม่ก็ออก
ผ่านไปสิบกว่ามือ ตรงหน้าก็สะสมชิปได้สิบกว่าหมื่นแล้ว
เล่นเงินไม่ได้กำไร อย่างมากก็กินเงินพนันเริ่มต้นนิดหน่อย
พอเห็นว่าเงินพอใช้หนี้แล้ว เขาก็ตะโกนเรียกม่ากุย "พี่ชายม้ากุ้ย เงินพวกนี้พอใช้หนี้คุณแล้วใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นผมไม่เล่นแล้วนะ?"
ซู่หลายไฉที่อยู่ข้างหลังรู้สึกเสียดายมาก คิดในใจว่าเล่นอีกสองมือสิ จะรีบไปไหน!
เขาดูจนรู้สึกติดใจ อยากไปลองสัมผัสสักสองมือ
ม่ากุยไอแห้งๆ สองที ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นชี้ใส่เขา "ที่นี่เรามีการจำกัดเวลา เพื่อป้องกันคนชนะเงินแล้วหนี เว้นแต่คุณจะเสียจนไม่มีเงินเหลือแม้แต่สตางค์เดียว ถึงจะเลือกออกไปได้ ยังเหลืออีกกว่าชั่วโมง พวกเราทั้งหมดจะได้พัก คุณอดทนอีกสักพัก"
หลงเฟยมาที่นี่ ก็แค่เพื่อจะใช้หนี้ให้ซู่หลายไฉ
เขาไม่ได้คิดจะหาเงินด้วยวิธีนี้
ได้เงินง่ายเกินไป ทำให้คนเผาไหม้และเข้าสู่การเป็นปีศาจได้ง่าย
