ในกลุ่มคนพวกนี้ หลงเฟยจำได้สองคน คือพวกนักเลงที่เขาทำร้ายเมื่อคืน
เขาเข้าใจทันที คงเป็นพวกนักเลงพวกนั้นที่ไปตามคนหนุนหลังมา
ฝ่ายตรงข้ามมีท่าทีดุดันและยืนห่างจากหลงเฟยกับหวังเสี่ยวหยาสามเมตร
คนที่เป็นหัวหน้าเป็นผู้ชายผมยาว ตัวสูง กล้ามโตและมีดวงตาคมกริบเหมือนมีด
นักเลงข้างๆชี้มาที่หลงเฟยและด่า "พี่ใหญ่ นี่แหละคนที่ตีพวกเราเมื่อคืน!"
พี่ใหญ่ผมยาวจ้องหลงเฟยพลางสูบบุหรี่ ก่อนจะเหลือบตามองหวังเสี่ยวหยาและด่าเสียงเย็น "ไอ้เวร แกอยู่ข้างในสบายใจเฉิบ ทำให้กูต้องรอทั้งคืน บอกมาซิว่าเราจะจัดการบัญชีนี้ยังไง?"
เมื่อคืน หลังจากพวกนักเลงโดนตี ก็ไปแจ้งพี่ใหญ่คนนี้
เขาคือฟงโกวที่กำลังมีชื่อเสียงในเฉิงหนานช่วงนี้ ชอบตีกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่หมดปัญญาจึงส่งไปเรียนที่โรงเรียนกังฟูซงซานในจังหวัดจงหวั่นสองสามปี
ยิ่งไม่ได้เรื่อง ในนั้นเขาเหมือนได้พบบ้านเกิดของตัวเอง ครองความเป็นใหญ่อยู่หลายปีกว่าจะจบ
หลังจากออกมา ก็ไปเข้าพวกกับพี่ใหญ่คนหนึ่งในวงการทำงานรื้อถอน ใครไม่ยอมก็ต่อยกับคนนั้น
ได้ยินมาว่า ญาติคนหนึ่งของเขาไม่ยอมย้ายออก เขาถึงกับซ้อมจนขาหักทั้งสองข้าง
