ภายใต้การข่มขู่และหลอกล่อของหลินหยิงหยิง หลงเฟยก็ต้องจำใจเซ็นสัญญาขายตัวเอง
ในสัญญามีเงื่อนไขที่เอาเปรียบสุดๆ เช่น โทรศัพท์ของบอดี้การ์ดต้องเปิดตลอด 24 ชั่วโมง พร้อมรับใช้นายจ้างได้ทันทีเมื่อต้องการ
ยังมีข้อกำหนดว่า ห้ามแต่งงานก่อนนายจ้าง เพื่อไม่ให้กระทบต่อจิตใจอันบอบบางของนายจ้าง
บ้าชิบ เป็นแค่บอดี้การ์ดยังจะมายุ่งเรื่องแต่งงาน นี่มันไม่มีเหตุผลเลย
เขาเดินลงบันไดมา รู้สึกอยากร้องไห้
ตอนนี้พอดีเป็นเวลาอาหารกลางวัน หลงเฟยจึงไปที่โรงอาหาร หวังจะไประบายความทุกข์กับหวังเสี่ยวหยา
แต่ใครจะรู้ว่าหวังเสี่ยวหยาทำหน้าบึ้งตึง ไม่อยากสนใจเขาเลย
เขายืนอยู่ข้างๆ พูดดีๆ อยู่นาน กว่าจะทำให้หวังเสี่ยวหยาอารมณ์ดีขึ้น แล้วดึงเขาเข้าไปในห้องทำงาน
ดวงตาของเธอแดงๆ เห็นได้ชัดว่าร้องไห้มา
หลงเฟยลูบใบหน้าเล็กๆ ของเธอ พูดอย่างเป็นห่วงว่า "ขอโทษนะเสี่ยวหยา ทำให้เธอต้องเป็นห่วงอีกแล้ว"
น้ำตาของหวังเสี่ยวหยาไหลออกมาทันที เธอสะอื้นพูดว่า "นายนอกจากพูดขอโทษแล้ว ยังพูดอะไรได้อีกมั้ย?"
"อะไรอื่นเหรอ?"
หลงเฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเธอแล้วพูดว่า "วันนี้ผมเปียของเธอทำได้ไม่เลวนะ!"
