หลังจากบริกรออกไป หลินหยิงหยิงรินน้ำชาให้หลงเฟยด้วยตัวเอง
ท่าทางกระตือรือร้นของเธอทำให้หลงเฟยรู้สึกกังวล ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะวางแผนอะไรกับเขา
"หลินจง พูดมาตรงๆเลยครับ เราก็คุ้นเคยกันแล้ว ไม่ต้องมีพิธีรีตองขนาดนี้"
หลงเฟยอดถามออกไปไม่ได้
หลินหยิงหยิงมองเขาด้วยสายตาดุๆแล้วพูดว่า "ใครคุ้นเคยกับคุณกัน คืนนี้พอออกจากที่นี่ คุณก็เป็นคุณ ฉันก็เป็นฉัน เรายังเป็นคนแปลกหน้ากันอยู่ดี"
หลงเฟยจิบชาแล้วจ้องมองเธอพลางถามว่า "หรือว่า คุณไม่สนใจเรื่องคืนนั้นจริงๆ?"
เขารู้แล้วว่าหลินหยิงหยิงคือคู่หมั้นในวัยเด็กของเขา จึงอยากพูดเรื่องนี้ให้กระจ่าง
แต่หลินหยิงหยิงกลับหลบเลี่ยง หน้าแดงพลางบ่นอย่างน่ารักว่า "อย่าพูดถึงคืนนั้นได้ไหม? ฉันเรียกคุณมาคืนนี้ไม่ใช่เพื่อคุยเรื่องนั้น!"
"แต่ว่า..."
หลงเฟยอยากคุยเรื่องนี้ให้กระจ่าง เพื่อที่เขาจะได้คบหาดูใจกับหวังเสี่ยวหยาได้
เขาเพิ่งพูดไปสองคำ หลินหยิงหยิงก็ลุกขึ้นยืนพูดว่า "ถ้าคุณยังจะพูดอีก ฉันจะกลับแล้วนะ!"
หลงเฟยจำต้องกลืนคำพูดกลับลงคอ ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ก็ได้ ไม่พูดแล้ว"
หลินหยิงหยิงจึงนั่งลงอีกครั้ง จิบชาแล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธๆอยู่พักใหญ่
