หลินซานซานหน้าแดง ไม่ได้มีท่าทางสบายๆเหมือนปกติ กลับเขินอายพูดว่า "ไม่เป็นไร เราก็ไม่ได้ทำอะไรกัน คุณรีบออกไปเถอะ ฉันจะอาบน้ำแล้วไปโรงเรียน"
หลงเฟยพยักหน้า รีบออกจากห้องไป
เกิดอะไรขึ้น นอนกอดน้องสาวภรรยาหลับไปคืนหนึ่ง ถ้าหลินหยิงหยิงรู้เข้า ต้องฆ่าเขาแน่ๆ
เขายืนอยู่บนบันได มองออกไปไกลๆ รู้สึกสับสนวุ่นวายใจ
ก่อนหน้านี้เคยได้ยินคุณปู่พูดถึงเรื่องหมั้นตั้งแต่เด็ก ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง
แถมผู้หญิงคนนั้นกลับเป็นหลินหยิงหยิงอีก
ตอนนี้เขาก็เชื่อเรื่องพรหมลิขิตแล้ว ไม่งั้นจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง
หลงเฟยยังไม่ทันลงบันได หลินซานซานก็รีบวิ่งออกมาตะโกนบอกเขาว่า "เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวเราต้องไปดูรถกันนะ!"
หลงเฟยเงยหน้ามองเธอ ขมวดคิ้วถามว่า "เธอไม่ไปโรงเรียนแล้วเหรอ?"
"ไม่ไปแล้ว!"
หลินซานซานเมื่อกี้อายจนหน้ามืดไปหมดแล้ว
ตอนนี้การฝึกทหารยังไม่จบ เธอจะไปหรือไม่ไปก็ไม่สำคัญ
ถึงไปก็แกล้งป่วยนั่งใต้ร่มไม้หลบร้อนกับลีเหวินเหวินอยู่ดี
ครูฝึกทำอะไรพวกเธอไม่ได้ ครั้งหนึ่งที่เข้มงวดกับพวกเธอ
พวกเธอยืนอยู่ในแถวแล้วแกล้งเป็นลม ทำให้ครูฝึกโดนผู้บังคับบัญชาตำหนิไปหนึ่งยก
