หวังเสี่ยวหยาเห็นท่าทางดีใจของเขา อดขมวดคิ้วไม่ได้ คิดในใจว่าไอ้หมอนี่สมองเสื่อมหรือยังไง?
แต่เดิมเธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ คิดว่าไม่สามารถตอบสนองหลงเฟยได้ กลัวว่าเขาจะรู้สึกไม่ดี
ใครจะรู้ว่าไอ้หมอนี่ไม่สนใจเลยสักนิด ยังดีใจเสียอีก
เธอถอนหายใจ ยกเท้าเตะหลงเฟยทีหนึ่ง บอกให้เขาเอากระเป๋าของเธอมาให้
สองสามวันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี เธอรู้สึกได้ล่วงหน้าแล้ว
ดังนั้นในกระเป๋าจึงเตรียมผ้าอนามัยและกางเกงในตัวเล็กไว้
หลงเฟยส่งกระเป๋าให้เธอ เธอบอกให้หลงเฟยหันหลังให้ แอบใส่อยู่ในผ้าห่ม
ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งตีสองแล้ว
ทั้งสองคนเหมือนถูกราดด้วยน้ำเย็น ไม่ได้หุนหันพลันแล่นเหมือนเมื่อครู่
หลงเฟยปิดไฟใหญ่ เหลือแค่โคมไฟกลางคืนตัวเล็ก ส่องแสงสลัวบนผนัง
หวังเสี่ยวหยามองหลงเฟยด้วยความหงุดหงิด พูดว่า "ฉันมีประจำเดือน นายดีใจอะไรนักหนา?"
หลงเฟยยิ้มพลางพูดว่า "ไม่ได้นี่ ฉันดีใจตอนไหนล่ะ?"
หวังเสี่ยวหยาสูดหายใจแล้วพูดว่า "ปากนายยิ้มจนเกือบเบี้ยว ยังจะบอกว่าไม่ดีใจอีก?"
หลงเฟยขยี้หน้าพลางพูดว่า "จริงเหรอ?"
หวังเสี่ยวหยาย่นจมูกใส่เขา แล้วบ่นว่า "ฉันเห็นนายไม่ชอบฉันเลยสักนิด"
