หลงเฟยปล่อยหวังเสี่ยวหยา หันไปมองหลินหยิงหยิงด้วยความตกใจ
เขาคิดในใจว่าแย่แล้ว ทำไมภรรยาซีอีโอคนนี้ถึงมาที่นี่กะทันหัน ตอนนี้ถูกจับได้คาหนังคาเขาเลย
หลินหยิงหยิงขมวดคิ้วเล็กน้อย สั่งหวังเสี่ยวหยาว่า "เธอไปทำงานก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับหลงเฟย"
"อ้อ!"
หวังเสี่ยวหยาพยักหน้างงๆ มองหลงเฟยแวบหนึ่ง แล้วรีบเดินหนีไปจากข้างๆ หลินหยิงหยิงทันที
เธอเพิ่งเคยเห็นหลินหยิงหยิงนอกห้องประชุมเป็นครั้งแรก ถูกบรรยากาศความเป็นซีอีโอของหลินหยิงหยิงกดดันจนหายใจไม่ทั่วท้อง
นี่คือบรรยากาศที่ผู้อยู่ในตำแหน่งสูงแผ่ออกมาโดยธรรมชาติ ไม่เกี่ยวกับหน้าตาหรือสีหน้าของคนๆ นั้น
สิ่งที่หวังเสี่ยวหยาไม่เข้าใจคือ ซีอีโอคนนี้งานยุ่งมากมาย ทำไมถึงมีเวลามาหาหลงเฟย?
และเมื่อเธอเรียกชื่อหลงเฟย รู้สึกเหมือนกำลังคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง ไม่ใช่การเรียกแบบความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้ากับลูกน้อง
เธอกลัวว่าตำแหน่งของหลงเฟยจะมีการเปลี่ยนแปลง จึงไปที่เคาน์เตอร์ แกล้งเก็บของ รอหลงเฟยอยู่สักพัก
ในห้องควบคุม หลงเฟยเชิญหลินหยิงหยิงเข้าไปข้างใน
