หลงเฟยมองเธออย่างตกตะลึง เดิมทีเขาคิดจะประวิงเวลาต่อไป แต่ใครจะรู้ว่าหวังเสี่ยวหยาจะถามออกมาก่อน
เขาจึงต้องฝืนใจพูดว่า "เสี่ยวหยา ฉันชอบเธอ และฉันก็ตั้งใจจะสารภาพรักกับเธอด้วย แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ฉันมีเรื่องหนึ่งที่ต้องจัดการให้เสร็จก่อนถึงจะให้คำตอบเธอได้ ไม่อย่างนั้นมันจะไม่ยุติธรรมและไม่รับผิดชอบต่อเธอ!"
หวังเสี่ยวหยาขมวดคิ้วถามว่า "หรือว่าคุณมีแฟนอยู่แล้ว? คุณกำลังสองฝักสองฝ่ายอยู่งั้นเหรอ?"
หลงเฟยส่ายหน้า รีบอธิบาย "ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เรื่องนี้พูดให้ง่ายก็ง่าย พูดให้ยากก็ยาก เธอเชื่อใจฉันได้ไหม อีกสักพัก ฉันจะให้คำตอบเธอ"
"ได้ ฉันจะเชื่อใจคุณสักครั้ง!"
หวังเสี่ยวหยาจ้องมองเขาแล้วเบ้ปาก อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยก็ได้ยินคำพูดชัดเจนจากปากของเขาแล้ว
เมื่อได้ยินหลงเฟยพูดประโยคนั้น "ฉันชอบเธอ"
หัวใจของหวังเสี่ยวหยาก็เบิกบานราวกับกินน้ำผึ้ง
หลังจากทานข้าวเสร็จ หลงเฟยไปจ่ายเงิน แล้วพาหวังเสี่ยวหยาออกมาด้วยกัน
ตอนนี้คนขโมยจักรยานน้อยลงแล้ว หลงเฟยจอดจักรยานไว้ข้างทาง ทำให้หวังเสี่ยวหยากังวลอยู่พักใหญ่
ทั้งสองขี่จักรยานกลับไปที่หมู่บ้านของหวังเสี่ยวหยาก่อน
