เมื่อหลงเฟยลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาก็นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแล้ว
เขาจ้องมองเพดานอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพลิกตัวลุกขึ้น
สายน้ำเกลือและอุปกรณ์ทางการแพทย์ต่างๆ ที่เสียบอยู่ตามร่างกายขยับไปมา ทำให้เขาเจ็บจนต้องสูดปากหายใจเฮือก
เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากข้างๆ "ไอ้หนุ่ม แกฟื้นแล้วเหรอ?"
หลงเฟยหันไปมอง จ้องชูเฟิงอย่างงงๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามอย่างร้อนรน "นี่ที่ไหนกัน?"
ชูเฟิงลุกจากเตียงข้างๆ ยืดเส้นยืดสายพลางตอบ "โรงพยาบาลแรกของเมืองบินไห่"
หลงเฟยขมวดคิ้ว ถามต่อ "หลินจงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"
ชูเฟิงเหลือบมองเขาแล้วพูด "แกควรดูแลตัวเองก่อนนะ! ทั่วทั้งร่างกายโดนลูกปืนถึง 56 นัด ถูกยิงจนเป็นรังผึ้งไปแล้ว นิดเดียวก็จะโดนหัวใจแล้ว รู้ไหม?"
หลงเฟยถามอย่างร้อนรน "อย่าพูดเรื่องนั้นเลย ผมแค่อยากรู้ว่าหลินจงเป็นอะไรหรือเปล่า?"
ชูเฟิงยักไหล่ พูดอย่างหงุดหงิด "โอเค แกคงต้องตายเพราะผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ เขาไม่เป็นไร เดินได้ กระโดดได้ เช้านี้ยังไปทำงานด้วย!"
"ดีแล้ว!"
หลงเฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก กระสุนนัดสุดท้ายมาเร็วเกินไป เขาไม่มีทางเลือก ต้องใช้ร่างกายป้องกันหลินหยิงหยิงเอาไว้
