หวังเสี่ยวหยาปลอบโยนจางลี่ บอกให้เธออย่าเพิ่งร้อนใจ
เธอวิเคราะห์สถานการณ์ "รองผู้จัดการหลิวไค่ทำงานได้ดี และไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดร้ายแรง ชูเฟิงคงไม่ทำอะไรเขาหรอกนะ?"
จางลี่พูดว่า "หลิวไค่เป็นคู่แข่งของเขานะ และวันนั้นฉันกับหลิวไค่ยังดูถูกเขาต่อหน้าด้วย!"
"หา?"
หวังเสี่ยวหยาแปลกใจ หลงเฟยก็ขมวดคิ้วตาม
"เมื่อไหร่กัน ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย?"
หวังเสี่ยวหยาถาม
จางลี่พูดอย่างเขินอาย "โอ้ วันนั้นที่เธอไปเดทกับหลงเฟยน่ะ ตอนที่ฉันกับหลิวไค่ออกไปด้วยกัน เราเจอชูเฟิงเข้า ฉันจงใจกอดหลิวไค่เพื่อยั่วโมโหเขา เขาพูดจาเย้ยหยันทำให้หลิวไค่ไม่พอใจ เลยด่าเขาไปสองสามประโยค"
หวังเสี่ยวหยาถามอย่างตกใจ "แล้วชูเฟิงพูดอะไรล่ะ?"
จางลี่ตอบ "ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกให้หลิวไค่อย่าหยิ่งจองหองนัก ระวังจะเดินสะดุดอะไรสักอย่าง ตอนนั้นหลิวไค่โมโหมาก ฉันรู้ว่าเขาสู้ชูเฟิงไม่ได้ เลยดึงตัวเขาออกมา"
หลงเฟยฟังไปหน้าก็ยิ่งดำลง ก้มหน้ากินข้าวไป คิดในใจว่าไม่แปลกที่จางลี่จะมาวิงวอนขอความช่วยเหลือ ที่แท้ก็ทำเรื่องไม่ดีเอาไว้นี่เอง
หวังเสี่ยวหยาเดิมทีคิดจะช่วยขอร้องให้จางลี่กับหลิวไค่ แต่พอได้ยินเรื่องนี้ก็ไม่กล้าพูดออกมา
