ยืนอยู่ในลิฟต์ หยุนซีมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก ค่อย ๆ ดึงผ้าพันคอที่ห่อหุ้มใบหน้าลงอย่างระมัดระวัง
ใบหน้าที่ถูกไฟลวกไหม้ยังมีเลือดซึมออกมา เสียงเสียดสีของเหลียงซิ่วชิน แม่แท้ ๆ ของเธอยังก้องอยู่ข้างหู
"บอกให้เธอยกงานแต่งงานให้น้องสาวคนที่สอง เธอกลับทำให้เธอเป็นโรคหัวใจกำเริบ ฉันทำไมถึงได้คลอดลูกอัปมงคลแบบเธอออกมา!"
"ไม่แปลกใจเลยที่หมอดูบอกว่าเธอจะทำร้ายญาติพี่น้อง ไม่เพียงแต่ทำให้ลูกชายที่ยังไม่เกิดของฉันต้องตาย พ่อของเธอก็ยังเลื่อนตำแหน่งหรือร่ำรวยไม่ได้จนถึงตอนนี้!"
"ทำลายหน้าตาของเธอ งานแต่งงานนี้ก็จะเป็นของน้องสาวคนที่สองของเธอ มีเพียงเธอเท่านั้นที่มีคุณสมบัติแต่งเข้าตระกูลเจียง!"
"แม่ อย่านะ...อ๊า! หน้าของฉัน..."
หยุนซีมองดูตัวเองที่มีสีหน้าบิดเบี้ยวในลิฟต์อย่างเหม่อลอย ดวงตาเต็มไปด้วยสีเทา
ในขณะที่กรดกำมะถันสาดใส่หน้า ความรู้สึกแสบร้อนอย่างรุนแรง เผาทำลายความรักความผูกพันระหว่างเธอกับเหลียงซิ่วชินจนหมดสิ้น
การแต่งงานครั้งนี้ก็เป็นเรื่องที่น่าขัน
ในตอนนั้น ลาวเย่่อะจื่อหยุนได้ช่วยชีวิตลุงเจียงจากกระสุนปืน เพื่อตอบแทนบุญคุณ ผู้เฒ่าทั้งสองตระกูลได้จัดการแต่งงานให้หยุนซีตั้งแต่ยังไม่เกิด
แต่ต่อมา เธอมีดวงจันทร์ส่องสว่างในใจของเธอเอง และไม่สนใจเรื่องการแต่งงานนี้
การที่ยังไม่ยกเลิกการหมั้นก็เพราะว่า "คู่หมั้น" ของเธอยังต้องการให้เธอเป็นเกราะกำบัง เพื่อให้เขาสามารถเที่ยวเตร่สำมะเลเทเมาได้อย่างสะดวกสบาย
และเธอก็ใช้สถานะ "ลูกสะใภ้ตระกูลเจียง" ในวงการธุรกิจได้อย่างคล่องแคล่ว สนับสนุนดวงจันทร์ในใจของเธอให้นั่งบนตำแหน่งประธานบริษัทฮั่นซือจี้ตวนอย่างมั่นคง
ตอนนี้ ใบหน้าของเธอถูกทำลาย ชีวิตครึ่งหลังของเธอก็พังทลายไปด้วย...
ลิฟต์ดังติ๊งหนึ่งครั้งและหยุดที่ชั้น 56
เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ดึงผ้าพันคอบนใบหน้าให้เรียบร้อยแล้วเดินออกจากลิฟต์
ระหว่างทางมาที่นี่ เธอก็คิดว่าถ้าฮันเหยาเทียนไม่รังเกียจเธอ เธอจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อซ่อมแซมใบหน้าของเธอให้ดี!
ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวันแล้ว ทั้งชั้นสำนักงานแทบจะไม่เห็นใครเลย
หยุนซีกำกล่องข้าวในมือแน่น ยื่นมือออกไปเพื่อเคาะประตู
พอแตะที่มือจับ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงและผู้ชายพูดคุยกันเบาๆ ในห้องทำงาน ฟังดูแล้วไม่ค่อยปกติ
มือที่กำลังจะเคาะประตูของหยุนซีหยุดชะงักทันที
"แม่ที่โลภของหยุนซีนั่นใช้ได้จริงๆ ฉันแค่ยุยงนิดหน่อย เธอก็เอากรดสาดหน้าลูกสาวตัวเองจริงๆ ตอนนี้เธอหน้าเสียโฉมแล้ว คุณแค่พูดจาหว่านล้อมหลอกล่อเธอหน่อย ให้เธอไปติดคุกแทนคุณในโครงการหนานโจวกงเฉิงนั่น!"
"ฉันอยากให้เธอไปรับโทษแทนโครงการหนานโจวกงเฉิงมานานแล้ว แต่ต้องเอาสูตรไวรัส MR ในมือเธอก่อน ฮุยเฉิงจื่อเย่าเสนอซื้อในราคาสามร้อยล้านกับฉัน เงินก้อนใหญ่ขนาดนี้เพียงพอที่จะอุดรูรั่วของโครงการอ่าวแล้ว"
เสียงของผู้หญิงเจือปนด้วยความเจ็บปวดและความสุข แถมยังมีความภูมิใจอยู่บ้าง
"ส่งหยุนซีคนโง่นั่นเข้าคุก คุณจะให้รางวัลอะไรฉันล่ะ?"
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างชั่วร้าย น้ำเสียงทุ้มลึกแฝงความลึกซึ้ง: "เสี่ยว เยา จิง รีบร้อนไปไหน? รอให้พวกเราได้สูตรในมือยัยนั่นก่อน เธออยากได้รางวัลอะไร ฉันก็จะทำให้เธอพอใจทั้งหมด!"
ประตูห้องทำงานที่เปิดแง้มอยู่ถูกผลักเปิดออกด้วยเสียงดังปัง
หยุนซียืนอยู่ที่ประตู ดวงตาที่เปียกชื้นด้วยน้ำตาจ้องมองชายหญิงที่กำลังแนบชิดกันอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่อย่างเกลียดชัง
หนึ่งคนคือแสงจันทร์ที่เธอทุ่มเทสุดชีวิตเพื่อสนับสนุน อีกคนคือเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ
ระวังไฟ ระวังขโมย ระวังเพื่อนสนิท คำพูดนี้ช่างเป็นความจริงอะไรเช่นนี้!
ไม่คิดเลยว่า เธอจะตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ทั้งหมดนี้เป็นการวางแผนของเพื่อนสนิทคนนี้และชายที่เธอรักเอง
เมื่อเห็นเธอ ฮันเหยาเทียนก็ปล่อยมือทันที ใบหน้าที่เคยภาคภูมิใจกลับแวบผ่านด้วยความตกใจและสับสน
"หยุน... หยุนซี... เธอ... เธอฟังฉันอธิบายก่อน..."
"จะอธิบายอะไรอีก ดูท่าทางของเธอสิ คงได้ยินทุกอย่างแล้วแน่ๆ หยุนซี ถ้าเธอฉลาดก็ส่งสูตรไวรัส MR มาซะ ด้วยสภาพอัปลักษณ์แบบนี้ของเธอ ต่อไปอย่าออกมาให้คนตกใจเลย เหยาเทียนต่อจากนี้ฉันจะดูแลแทนเธอเอง!"
พิงอยู่ที่หน้าต่าง เชียวซีมินหัวเราะคิกคักพลางบิดเอวแนบชิดกับฮันเหยาเทียน มองหยุนซีด้วยสายตาเย้ยหยัน ในดวงตาคมกริบวาบไหวด้วยแววฆาตกรรม
บรรยากาศชะงักงันทันที หยุนซีกำกล่องข้าวในมือแน่น ก้าวเท้าที่ราวกับถ่วงด้วยตะกั่วเดินเข้าหาทั้งสองคน
เพื่อให้ฮันเหยาเทียนได้นั่งเก้าอี้ประธานบริษัทอย่างมั่นคง เธอยอมทิ้งงานแพทย์มาทุ่มเทให้กับห้องทดลอง
เพื่ออุดรูรั่วของบริษัท เธอถึงขั้นใช้ตัวเองเป็นหนูทดลองวิจัยปฏิกิริยาต่อต้านยา เกือบตายบนโต๊ะผ่าตัด!
ไม่เคยคิดเลยว่า เธอเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่เขาใช้งานได้ตามใจชอบเท่านั้น
เธอแค่นหัวเราะเย็นชา แล้วหัวเราะอย่างสิ้นหวังและไร้ยางอาย
"เชียวซีมิน ถึงฉันจะตาย เธอก็อย่าหวังจะได้สิ่งที่อยู่ในมือฉัน! ฉันไม่สนหรอกนะที่จะลากพวกเธอตายไปด้วย ลากฮั่นซือจี้ตวนตายไปด้วย"
เธอยกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงกล่องข้าวในมือฟาดลงบนหัวของเชียวซีมินอย่างแรง
ดึงผ้าพันคอออกจากหน้าแล้วพุ่งเข้าไปตะลุมบอนกับเธอทันที——
เมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของเธอ เชียวซีมินก็ตกใจจนกรีดร้อง!
ในชั่วขณะที่เผลอ หยุนซีก็คว้าผมของเธอได้ แล้วกดหน้าเธอลงกับกระจกหน้าต่างอย่างแรง!
ใบหน้าของเธอพังยับเยิน!
ผู้ชายที่รักถูกแย่งไป!
งานและอนาคตทั้งหมดก็หายไป!
ทุกอย่างพังพินาศ พังพินาศในมือของผู้หญิงคนนี้!
ทำไมเธอถึงได้ตาบอดขนาดนี้ ตลอดหลายปีมานี้ถึงไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเชียวซีมิน?
แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ถึงเธอจะต้องติดคุก ก็จะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปเด็ดขาด!
ทั้งสองคนตะลุมบอนกันไปจนถึงระเบียง หยุนซีบีบคอของเชียวซีมินแน่น ด้วยความโกรธแค้นและคลั่ง!
หันหลังให้ชายด้านหลัง เธอไม่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังเข้าใกล้!
ขาทั้งสองข้างพลันลอยขึ้น ฮันเหยาเทียนกอดขาเธอไว้แล้วฉวยโอกาสผลักเธอออกไป เธอไม่ทันตั้งตัวก็ถูกผลักออกนอกราวระเบียง
โลกพลิกคว่ำ แรงโน้มถ่วงดึงเธอให้ร่วงลงไป
บนระเบียง ฮันเหยาเทียนและเชียวซีมินหัวเราะอย่างสะใจและเหิมเกริม มองดูเธอราวกับนกที่ปีกหัก ร่วงลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว
หิมะตก หิมะแรกของจิงโตวปัดผ่านใบหน้าที่เลือดอาบของเธอ เธอหลับตาลงอย่างไม่ยอมแพ้