ปาเคอร์เห็นไป๋เฉียงเฉียงทำกับเคอร์ติสแบบนั้น ก็อิจฉาอย่างมาก จึงรีบพูดว่า "หาโอกาสฝนตกยากนัก วันนี้ปล่อยให้เธอเล่นสักพักเถอะ"
เคอร์ติสไม่ได้พูดอะไรอีก
พวกเผ่าอสูรส่งเสียงร้องไปจนถึงเวลาพระจันทร์ขึ้นสูงกลางฟ้า ดวงจันทร์สามดวงที่มีสีต่างกันปรากฏชัดเจนบนท้องฟ้ายามค่ำคืน พวกเผ่าอสูรยังไม่อิ่มเอมใจ แต่เมฆบางเบาได้ล่องลอยไปแล้ว ถึงจะร้องเรียกก็คงไม่อาจเรียกกลับมาได้
"โฮ่วๆๆ!" ฉันอยากร้องต่อไปอีกทั้งวัน!
"โฮ่ว~" มันสุดยอดมาก!
นี่เป็นฝนที่พวกเผ่าอสูรร้องเรียกลงมาเอง ต้องภูมิใจกว่าการขอจากผู้อื่นมากนัก เพศเมียและลูกหลานที่บ้านจะต้องเห็นพวกเขาเป็นวีรบุรุษแน่นอน คู่ครองก็จะต้องรักพวกเขามากขึ้น
นี่คือความคิดที่อยู่ในใจของเผ่าอสูรทุกตัวร่วมกัน
หลังจากตากฝนมาครึ่งวันครึ่งคืน ไป่เฉียงเฉียงก็เป็นหวัดอย่างที่คาดไว้ ปาเคอร์และเคอร์ติสจึงรีบพาเธอกลับบ้าน
ระหว่างทางผ่านน้ำตก ฝนครั้งนี้ทำให้น้ำตกไหลพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง สัตว์นานาชนิดรวมตัวกันอยู่รอบทะเลสาบ ละโมบเลียน้ำโคลนสีส้มเหลืองในทะเลสาบ หลายตัวเป็นสัตว์ที่อยู่ในห่วงโซ่อาหารเดียวกัน แต่กลับไม่ได้ต่อสู้กันในตอนนี้
