ปาเคอร์ถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก โชคดีที่ชิงชิงไม่ได้บ่นหรือถามอะไรมากมาย เขาไม่อยากให้ชิงชิงรู้ว่าเพศผู้อย่างพวกเขาเติมน้ำให้ร่างกายกันอย่างไร
น้ำในบ้านพอให้ไป๋เฉียงเฉียงประทังชีวิตไปได้จนถึงฤดูฝนใหญ่ ปาเคอร์จึงไม่กล้าดื่มแม้แต่อึกเดียว ตอนกลับมาเขาได้ยินเสียงเพศเมียโวยวายดังมาจากหลายห้อง คงเป็นเพราะเพศผู้ของพวกนางถูกจับได้
...
เป็นไปตามที่ปาเคอร์คาดไว้ไม่มีผิด วันนั้นเองราชาลิงก็ประกาศว่าจะทำพิธีขอฝน ไม่ว่าไป๋เฉียงเฉียงจะเชื่อหรือไม่ แต่เผ่าอสูรทั้งเมืองแห่งสัตว์พันธุ์ต่างตื่นเต้นกันไปหมด รวมทั้งเวนสันและปาเคอร์ด้วย
ชั้นบนสุดของปราสาทวานวังแตกต่างจากป้อมราชาอื่นๆ ตรงที่เป็นพื้นที่ราบ ราชาลิงนั่งนิ่งอยู่บนนั้น นั่งนานถึงสามวันสามคืน
ตอนเที่ยงวัน ไป๋เฉียงเฉียงเกาะราวระเบียงชั้นหกของบ้านมองดูอยู่นาน เห็นราชาลิงไม่ขยับเขยื้อน ก็ทึ่งในใจว่า - เจ๋งจริง!
เขาจะขอฝนให้ตกได้จริงหรือ? ไป๋เฉียงเฉียงเงยหน้ามองฟ้า แสงแดดยามเที่ยงสว่างจ้าจนมองไม่ได้ แทบจะกลืนกลายเป็นเนื้อเดียวกับท้องฟ้าสีขาวโพลน
ไป๋เฉียงเฉียงตาพร่า จำต้องหลบสายตา
เดี๋ยวก่อน นั่นอะไรน่ะ?
