ผมสีขาวของเวนสันถูกแดดเผาจนร้อนราวกับหญ้าแห้ง ผิวสีแทนก็แผ่รังสีความร้อนออกมา เมื่อได้ยินเสียงอ่อนหวานของไป๋เฉียงเฉียง ราวกับได้พบน้ำพุในทะเลทราย ความร้อนทั้งหมดในร่างกายก็หายไป
เขาออกมาจากทุ่งนา จัดการตาข่ายให้เรียบร้อย ถูมือที่เปื้อนดินเล็กน้อย แล้วค่อยๆรับแตงโมจากมือของไป๋เฉียงเฉียงอย่างระมัดระวัง
"ขอบคุณ" เวนสันก้มหน้าพูดเสียงต่ำ เสียงดูเหมือนจะแหบเล็กน้อย
ไป๋เฉียงเฉียงปรับหนังสัตว์ให้ปิดมิดชิดขึ้น มือข้างในพัดไม่หยุด "ร้อนจังเลย ข้าวไม่มีปัญหาใช่ไหม?"
"ไม่มีปัญหา อีกสองสามวันก็เก็บเกี่ยวได้แล้ว" เวนสันเงยหน้ามองท้องฟ้า ฟ้าขาวสะอาดไม่มีเมฆแม้แต่นิดเดียว ในดวงตาของเขามีทั้งความกังวลและความยินดี "ไม่มีฝนก็ดี ข้าวจะได้ไม่เสียหาย"
"อืม"
เวนสันเห็นไป๋เฉียงเฉียงร้อนจนทนไม่ไหว จึงบอกปาเคอร์ว่า "พาเธอกลับไปเร็ว"
"ฉันไม่กลับหรอก อยากหาผลไม้อีกหน่อย" ไป๋เฉียงเฉียงโผล่หน้าออกมาจากหนังสัตว์ พูดว่า "พวกคุณเคยเห็นผลไม้สีม่วงที่เรียงกันเป็นพวงๆไหม? มันขึ้นอยู่บนเถาวัลย์ อ้อ บางลูกก็มีเปลือกสีเขียว แต่เปลือกทั้งหมดเรียบมาก"
"คุณหมายถึงผลไม้ฟองสบู่เหรอ?" ปาเคอร์ถาม
