ปาเคอร์เก็บองุ่นมาจากเถาองุ่นนี้มากมาย โชคดีที่เขาเอาหนังสัตว์มาคลุมให้ไป๋เฉียงเฉียงตอนออกจากบ้าน ไม่งั้นคงจะไม่สะดวกในการนำกลับไป
ในป่านั้นเย็นสบาย ไป๋เฉียงเฉียงไม่อยากไปไหนเลย นั่งอยู่ข้างกององุ่นและกินอย่างเอร็ดอร่อย ปาเคอร์ปีนลงมาจากต้นไม้ มองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน "ชิงชิง ในเมื่อเคอร์ติสไม่อยู่ เรามาผสมพันธุ์กันที่นี่กันเถอะ"
"พรวด!" องุ่นลูกหนึ่งในปากของไป๋เฉียงเฉียงพุ่งออกมาทันที น้ำองุ่นหวานฉ่ำทำให้เธอไอไม่หยุด เลือดพุ่งขึ้นมาที่หน้าผาก ใบหน้าแดงก่ำในทันที
ไป๋เฉียงเฉียงมองเวนสันข้างๆ อย่างเขินอาย แล้วด่าว่า "คุณไม่มียางอายเลย!"
ปาเคอร์ลูบหน้าตัวเอง "ฉันไม่มียางอายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
แม้จะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของไป๋เฉียงเฉียง แต่ก็รู้ว่าไม่ใช่คำพูดที่ดีแน่ ปาเคอร์จึงตัดสินใจที่จะเพิกเฉย ครั้งที่แล้วเขาไม่สามารถทำให้ไป๋เฉียงเฉียงตั้งครรภ์ได้ ปาเคอร์รู้สึกท้อแท้มาก ครั้งนี้หลังจากที่ไป๋เฉียงเฉียงหมดช่วงเป็นสัดในวันแรก เขาก็ขอร่วมรักทันที แต่ก็ยังไม่วางใจ
