ไป๋เฉียงเฉียงรีบทักทายเขา "ในที่สุดก็เจอคุณสักที พวกเราเตรียมจะออกไปเที่ยว คุณอยากไปด้วยกันไหม?"
เวนสันรู้สึกโล่งอก เมื่อเห็นพวกเขาออกไปทั้งครอบครัว เขาคิดว่าพวกเขากำลังจะย้ายออกไป
"ผมยังมีธุระ" เวนสันพูดอย่างจริงจัง แล้วเพิ่มประโยคหนึ่งเพราะกลัวว่าความเย็นชาของเขาจะทำให้ไป๋เฉียงเฉียงคิดมาก "กลับมาเร็วๆ นะ ข้างนอกอันตราย"
ไป๋เฉียงเฉียงยิ้มพูดว่า "งั้นพวกเราไปก่อนนะ คุณอย่าออกล่านะ พวกเราจะเอาอาหารกลับมาให้"
"อืม" เวนสันตอบรับ มองส่งพวกเขาออกไป ร่างกายไม่ขยับเป็นเวลานาน แม้กระทั่งพวกเขาหายลับไปจากสายตา เขาก็ยังไม่ละสายตาไป
เขาโลภมากเกินไป เพราะความอ่อนโยนของไป๋เฉียงเฉียทำให้เขาลืมตัว ลืมความน่าเกลียดของตัวเอง ยิ่งทำให้ไป๋เฉียงเฉียงถูกเพศเมียเยาะเย้ย ก็จริงนะ ไป๋เฉียงเฉียงสวยขนาดนั้น มีแต่เพศผู้ที่ดีที่สุดเท่านั้นที่คู่ควร อยู่กับเขาดูไม่เข้ากันเลย
จริงๆ แล้วเขาขอบคุณยูดอร่า ที่ทำให้เขาตระหนักถึงตัวตนของตัวเอง ที่ห้ามไม่ให้ยูดอร่าเข้าป้อมหิน ก็เพื่อไม่ให้ไป๋เฉียงเฉียงลำบากใจ
"ราชา เตรียมเครื่องมือพร้อมแล้ว เมื่อไหร่จะไปสร้างบ้านที่หุบเขาหลังอูฐครับ?" เสือตนหนึ่งรายงานต่อเวนสัน
