ไป๋เฉียงเฉียงยิ้มอย่างโล่งใจ ยื่นมือทั้งสองข้างอุ้มงูน้อยวางลงบนก้อนหิน
"ดับไฟลงเถอะ ไข่น่าจะสุกแล้ว" ไป๋เฉียงเฉียงพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง ใช้แขนบังงูน้อยจากด้านที่ใกล้ไฟ
งูน้อยเงยหัวขึ้นเล็กน้อย มองไป๋เฉียงเฉียงแล้วก็หลับไปอีก
เคอร์ติสสีหน้าหม่นลง ไม่ขยับเขยื้อน
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? ในความทรงจำที่สืบทอดมา เมื่อสัตว์งูพาลูกงูออกไป ลูกงูจะคลานไปเองได้ แต่พวกมันกลับกินอิ่มแล้วนอนเลย
หรือว่าเลี้ยงมานานเกินไป? ทำให้พวกมันติดนิสัยกินอิ่มแล้วนอน?
แม้ว่าเคอร์ติสจะไม่มีความรู้สึกผูกพันกับลูกหลานของตัวเอง แต่ก็รู้สึกว่าไม่ควรเป็นแบบนี้ ถ้าปล่อยไปแบบนี้ ลูกงูจะสูญเสียความสามารถในการเอาตัวรอด
แต่ถ้าทิ้งงูน้อยไป ไป๋เฉียงเฉียงจะโกรธเขา เขายอมทำลายรังงูนี้เสียยังดีกว่า เลี้ยงไว้แบบนี้ก็แล้วกัน อย่างไรเสียเสี่ยวไป่ก็ชอบงูน้อย ยังสามารถเตือนให้เธอนึกถึงเขาได้มากขึ้น
ปาเคอร์วางเห็ดหูหนูลง รีบดับไฟในสองสามก้าว พูดว่า "ตอนที่ผมเก็บเห็ดหูหนู เห็นงูน้อยเยอะเลย ผมจะไปจับพวกมันกลับมา"
"อืม" ไป๋เฉียงเฉียงพยักหน้าอย่างขอบคุณ
