"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ป้อมราชามีห้องเยอะ ข้างๆ หลุมทรายมีห้องเก็บฟืนหลายห้อง แค่ขนฟืนออกมาก็นอนได้แล้ว" ไป๋เฉียงเฉียงพูดอย่างสนุกสนาน "แล้วก็ เกลือผงอะไรพวกนั้น ไม่กินสักสองสามวันก็ไม่ตายหรอก ราชาเสือก็ไม่จำเป็นต้องจัดหาให้"
ยูดอร่าตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่ก็ไม่ยอมแพ้ จ้องตาไป๋เฉียงเฉียงอย่างโกรธๆ แล้วเดินลงบันไดไป
พอวิ่งลงบันไดมา ร่างของยูดอร่าก็ชะงักกึก "รา...ราชาเสือ"
ข้างล่างมีเสือยืนอยู่สองตัว หนึ่งในนั้นคือเวนสัน เวนสันถือถาดอาหารที่มีผักและเนื้อ ใบหน้าเคร่งเครียดราวกับรูปแกะสลัก เงยหน้ามองยูดอร่า
ยูดอร่าสะดุ้งโหยง รีบวิ่งหนีไปอย่างตกใจ
เวนสันส่งถาดอาหารให้เสือที่อยู่ข้างๆ พูดเสียงเบาว่า "คุณช่วยเอาไปส่งให้หน่อย ผมจะไปดูที่ทุ่งนา"
"ครับ" เสือตอบเสียงเบา รับถาดมา มองเวนสันอย่างเป็นห่วง
เวนสันไม่ได้อยู่ต่อ หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
อีฟย่อตัวลงลูบหัวลูกเสือดาว พูดเสียงนุ่มนวลว่า "ช่วยแม่หามด นะ มดคือแมลงตัวดำๆ ที่จะลากอาหารที่พวกเจ้ากินไม่หมดไป"
"โฮ่งๆ"
ลูกเสือดาวร้องอย่างร่าเริง แล้วก้มหน้าลงมองหา
