ภายใต้แสงแดดจ้า ม่านตาสีเงินของเสือขาวหดเล็กลงเหลือเพียงเส้นเงินบางๆ แต่กลับปล่อยความรักอันเข้มข้นออกมาอย่างไม่ปิดบัง
ปาเคอร์ปูหนังสัตว์ลงบนพื้น แล้ววางไป๋เฉียงเฉียงลงไป "เธอนั่งตรงนี้นะ คอยระวังทางฝั่งลำธารด้วย ถ้ามีสัตว์เข้ามาใกล้ให้เรียกฉัน"
ไป๋เฉียงเฉียงมองไปทางลำธาร พุ่มไม้ขึ้นหนาทึบ มองไม่เห็นว่าซ่อนอะไรอยู่ข้างใน ทำให้รู้สึกหวาดระแวง
ไป๋เฉียงเฉียงพยักหน้าอย่างระมัดระวัง "ได้"
ปาเคอร์หยิบใบมีดหิน เดินไปที่ขอบทุ่งข้าวสาลีแล้วเริ่มเกี่ยว
เวนสันเก็บอารมณ์ในดวงตา เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ กำลังจะใช้มือถอนข้าวสาลี ปาเคอร์ก็โยนกระโปรงหนังสัตว์มาให้
"นายช่วยอุ้มข้าวสาลีที่ฉันเกี่ยวไปให้เฉียงเฉียง แล้วคอยปกป้องเธอก็พอ" ปาเคอร์พูดจบก็ก้มลงเกี่ยวข้าวสาลีอีกกำใหญ่ "งานนี้ฉันทำเอง"
เวนสันสวมกระโปรงหนังโดยไม่พูดอะไร อุ้มข้าวสาลีเดินไปหาไป๋เฉียงเฉียง
ไป๋เฉียงเฉียงเห็นเวนสันมา ก็ผ่อนคลายความระแวดระวังลง ดึงรวงข้าวสาลีออกมาหนึ่งรวงแล้วพูดอย่างร่าเริง "จะเอาเมล็ดข้าวออกยังไงล่ะ? ให้ฉันช่วยไหม?"
