เคอร์ติสได้ยินเสียงจึงเดินออกมา พร้อมกับหยิบเสื้อคลุมหนังสัตว์ตัวหนามาด้วย ขณะที่ทุกคนกำลังจะลงบันได ไป๋เฉียงเฉียงเห็นเคอร์ติสตามมาจึงเอ่ยว่า "เอ่อ...เคอร์ติส"
"หืม?" เคอร์ติสเห็นท่าทางลังเลของไป๋เฉียงเฉียง ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา
"คุณ...อยู่บ้านดูแลน้องงูเถอะ ฉันไม่สบายใจถ้าไม่มีคนดูแล" ไป๋เฉียงเฉียงมองน้องงูที่เลื้อยไปทั่วพื้น แล้วยิ้มเจื่อนๆ ให้เคอร์ติส
เส้นเลือดที่ขมับของเคอร์ติสกระตุก ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที จึงหุบปากเงียบ
"เอาไปด้วยกัน!" เสียงทุ้มต่ำของเคอร์ติสแฝงความโกรธอย่างชัดเจน
น้องงูตกใจจนตัวสั่น รีบเลื้อยกลับเข้าบ้านและมุดเข้าไปในตะกร้าเล็กๆ ที่ดูเปราะบางสำหรับพวกมัน เคอร์ติสเดินเข้าบ้านหยิบตะกร้าแล้วเดินออกมา
ไป๋เฉียงเฉียงคิดว่าคราวนี้มีคนเยอะ ถ้าน้องงูหนีก็จับง่าย จึงไม่แหย่เคอร์ติสอีก สุดท้ายทั้งครอบครัวกว่ายี่สิบคน รวมทั้งเวนสันก็ไปที่ทุ่งนาด้วยกัน
...
ทุ่งนาข้าวนอกเมืองเต็มไปด้วยภาพของความขยันขันแข็ง
เผ่าอสูรรับเมล็ดพันธุ์มาแล้วมาหว่านในทุ่งนา บนพื้นดินโล่งกว้างเต็มไปด้วยหลุมตื้นๆ กระจัดกระจายไปทั่ว แต่ละหลุมมีขนาดไม่เกินห้องเล็กๆ
