ไป๋เฉียงเฉียงใช้มือดึงชายเสื้อลงมาปิดร่างกาย ยกขาเตะที่เอวของปาเคอร์ทีหนึ่ง "คุณไม่ใช่จะไปที่ทุ่งนาหรอกเหรอ รีบไปสิ ฉันไม่ไปแล้ว"
ปาเคอร์หัวเราะเบาๆ อย่างโง่ๆ สองที เข้าไปใกล้ไป๋เฉียงเฉียงแล้วจูบที่ปากเธอทีหนึ่ง ก่อนที่ไป๋เฉียงเฉียงจะทำอะไรได้ เขาก็วิ่งออกจากห้องนอนไปแล้ว
ไป๋เฉียงเฉียงปิดปาก เห็นปาเคอร์กระโดดลงไปจากราวกั้นเลย
"ปาเคอร์!" ไป๋เฉียงเฉียงร้องตกใจ รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปดู เห็นเงาร่างที่คล่องแคล่วกระโดดไปมาที่ข้างกำแพงในม่านฝน กระโดดไม่กี่ทีก็ลงถึงพื้นแล้ว
ปาเคอร์ยืนอยู่ในลานบ้าน เงยหน้ามองไป๋เฉียงเฉียงที่ชั้นบนสุด รอยเลือดบนใบหน้าถูกน้ำฝนชะล้างจางลงอย่างรวดเร็ว
"ผมไปล่ะ!" ปาเคอร์โบกมือ
"ไอ้บ้าบิ่น" ไป๋เฉียงเฉียงหัวเราะด่าเบาๆ ก็โบกมือให้เขาเช่นกัน
เสื้อผ้าของไป๋เฉียงเฉียงค่อนข้างยาว ขาทั้งสองข้างยาวเรียวขาวสะอาดเหมือนต้นไทรที่เพิ่งลอกเปลือก เรียวยาวแต่ไม่ดูผอม ผิวเต่งตึงไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่นิดเดียว
คนที่เรียนเต้นรำต่างรู้ว่า ขาของคนรัสเซียสวย หลายคนมีขายาวมาแต่กำเนิด เลือดรัสเซียหนึ่งในสี่ของไป๋เฉียงเฉียงก็ทำให้เธอสืบทอดข้อดีนี้มาด้วย
