ปราสาทวานวังใหญ่มาก เดินไปเดินมาก็เหมือนๆ กัน ไป๋เฉียงเฉียงดูอยู่สักพักก็รู้สึกเบื่อแล้ว กำลังจะเดินกลับ ระหว่างทางมีชายคนหนึ่งเดินมา จากหูกลมสีส้มแดงที่ตั้งอยู่บนหัวของเขา ก็สามารถบอกได้ว่าเป็นเสือ
เสือตัวนั้นไม่ได้มองไป๋เฉียงเฉียงแม้แต่แวบเดียว เดินมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ บนใบหน้ามีลวดลายสองลายธรรมดา
แต่ไป๋เฉียงเฉียงกลับรู้สึกเตือนภัยไปทั้งร่างอย่างไม่มีเหตุผล คล้ายกับสัญชาตญาณของสัตว์ต่ออันตราย หลังจากใช้ชีวิตเป็นเผ่าอสูรมาเกือบครึ่งปี เธอก็ติดนิสัยของสัตว์มาบ้างสินะ
ไป๋เฉียงเฉียงแนบตัวกับกำแพงมองเสือที่เดินมา ยิ่งเสือเข้ามาใกล้ ความต้องการที่จะหนีของเธอก็ยิ่งมากขึ้น
มองไปรอบๆ พบว่านอกจากเสือที่ยืนอยู่ไกลๆ เหมือนไม่มีอะไรทำแล้ว ก็ไม่มีคนอื่นอีกเลย
บรรยากาศที่เงียบสงบนี้ยิ่งทำให้ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น กำลังจะหันหลังวิ่งหนี เสือก็เงยหน้าขึ้นมอง ในที่สุดก็มองตรงมาที่ไป๋เฉียงเฉียง ดวงตาทอประกายอันตราย
ไป๋เฉียงเฉียงตกใจ ยังไม่ทันจะทำอะไร เสือก็พุ่งเข้าใส่เธออย่างรวดเร็ว
