โทร 112!
ไป๋เฉียงเฉียงคิดแบบนั้น เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋ากางเกง แต่กลับล้วงเจอแต่อากาศ ถึงได้นึกขึ้นมาว่าตัวเองสวมหนังสัตว์อยู่ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์หมดแบตนานแล้ว แม้แต่ตอนที่มีแบตก็ไม่มีสัญญาณ
จะทำยังไงดี จะทำยังไงดี? มีใครมาช่วยหน่อย?
ไป๋เฉียงเฉียงรัดนิ้วหัวแม่มือ พยายามบีบเลือดออกสุดแรง เธอรู้ว่าควรจะมัดนิ้วไว้ แต่ถ้าเกิดเลือดเสียจนต้องตัดนิ้วทิ้ง เธอก็ขอให้พิษแพร่กระจายไปทั่วร่างกายดีกว่า
พอคิดถึงว่าพิษจะแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย บริเวณที่ชาก็เริ่มขยายวงกว้างขึ้น
ไป๋เฉียงเฉียงเกือบจะร้องไห้ด้วยความกังวล แต่จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้: ใช่แล้ว เกล็ดที่หางงูสามารถถอนพิษได้!
ช่างเป็นความหวังท่ามกลางความสิ้นหวัง เหมือนเห็นแสงสว่างในความมืดมิด
ไป้เฉียงเฉียงก้มลงมองหางู แต่วินาทีถัดมาก็ถูกโจมตีอีกครั้ง
พื้นเต็มไปด้วยงูมากมาย บ้าเอ๊ย แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าตัวไหนกัด?
ไป๋เฉียงเฉียงมองดูงูเล็กๆ เหล่านั้น แล้วพวกมันก็เริ่มเคลื่อนไหว ต่างพากันเลื้อยขึ้นมาบนตัวเธอ
อย่าเข้ามานะ ช่วยด้วย!
