"อืม อืม" ไป๋เฉียงเฉียงพยักหน้าอย่างแรง "พวกมันตัวเล็กแค่นี้ จะไม่หนาวเกินไปหรือ?"
"อุณหภูมิในห้องนอนยังพอไหว ให้พวกมันอยู่ในห้องก็พอแล้ว" เคอร์ติสตอบ
ไป๋เฉียงเฉียงเห็นลูกงูยังว่าง่ายอยู่ อดใจไม่ไหวอยากลูบพวกมัน ยื่นมือออกไปกลางอากาศ แต่ก็ยังไม่วางใจจึงถามว่า "พวกมันเพิ่งออกจากไข่ คงยังไม่มีพิษใช่ไหม?"
"มีพิษ" เคอร์ติสยิ้มกว้างขึ้นในดวงตา "ฆ่าเผ่าอสูรผู้ใหญ่ธรรมดาได้สบาย ๆ"
ไป๋เฉียงเฉียงรีบชักมือกลับทันที ลูกพวกนี้อันตรายเหลือเกิน จริงๆ แล้วการมีลูกนี่ง่าย แต่การเลี้ยงลูกนี่ยากจริงๆ!
หลังจากนั่งในอ้อมกอดของเคอร์ติสดูลูกงูสักพัก เห็นพวกมันสั่นนิดหน่อย ไป๋เฉียงเฉียงก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า "เอาตะกร้าไม้ไผ่มาเร็ว ให้พวกมันนอน"
ไป๋เฉียงเฉียงก็แค่อายุสิบกว่าเท่านั้น และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้เป็นแม่ ยังซุกซนอยู่ ที่จริงไม่ได้อยากให้พวกมันนอน แค่อยากดูว่าพวกมันจะเป็นยังไงเมื่ออยู่ในนั้นเท่านั้นเอง
ปาเคอร์หยิบตะกร้าไม้ไผ่ออกมา เดินไปที่กองงู กำลังจะจับพวกมันใส่เข้าไป ไป๋เฉียงเฉียงก็พูดอีกว่า "เดี๋ยวก่อน รองหญ้าข้างในหน่อย แล้วค่อยปูหนังสัตว์ทับ"
