ปาเคอร์ไปเกือบหนึ่งชั่วโมง แล้วกลับมาพร้อมนกปีกสั้นที่ยังมีชีวิตอยู่สี่ตัว ใบหน้าของเขาดำเหมือนก้นหม้อ
ไป๋เฉียงเฉียงเห็นปาเคอร์กลับมาอย่างปลอดภัย เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ในที่สุดคุณก็กลับมา ฉันกำลังจะให้เวนสันพาฉันไปดู พวกเขาชดเชยแค่นี้เหรอ?"
"มีกลิ่นของลูกหมาป่าบนนกที่ตาย พวกเขาปฏิเสธไม่ได้" ปาเคอร์คว้าใบมีดหิน ตัดปีกของนกปีกสั้นอย่างรวดเร็ว ด้วยแรงที่รุนแรงมาก เสียงร้องของนกปีกสั้นน่าสยดสยองมาก ปลายปีกมีเลือดไหลออกมาไม่น้อย
ไป๋เฉียงเฉียงมองดูสีหน้าของปาเคอร์ แล้วถามอย่างระมัดระวัง "พวกเขาพูดอะไรบ้าง?"
ปาเคอร์ยิ้มเย็นชา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการฆ่า
"แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูหนาว สัตว์ล่าหายาก แต่พวกคุณหาอาหารแค่นี้ไม่ได้เหรอ?" ตอนนั้นโรซาหัวเราะ "ฮ่ะฮ่ะ" เสียงหัวเราะของเธอแหลมสูง แสบหูยิ่งกว่าเสียงลมหนาวที่พัดผ่านน้ำแข็ง เธอพูดกับคู่ครองหลายคนของเธอว่า "ไปจับนกปีกสั้นมาให้เขาสักสองสามตัว ชดเชยให้พวกเขาแปดตัวเถอะ น่าสงสารจังที่กินเนื้อแค่นี้ก็ไม่มีปัญญา"
