ขณะที่ปาเคอร์กำลังทำความสะอาดพื้นที่เล็กๆ ก้อนน้ำแข็งด้านข้างได้กองสูงขึ้นเป็นภูเขาลูกเล็ก ไป๋เฉียงเฉียงพอดีนั่งอยู่หลังเขาลูกนั้นเพื่อหลบลม
"เสร็จแล้ว" ปาเคอร์พูด
ไป๋เฉียงเฉียงหาวหนึ่งที ดวงตาเริ่มมีน้ำตาแห่งความง่วง เธอขยี้ตาแล้วมองไปที่พื้นดินบริเวณโคนไผ่
พื้นดินเรียบเสมอกัน เป็นสีน้ำตาลเข้มไม่มีสีเขียวแม้แต่นิดเดียว รากของต้นไผ่หลายต้นที่งอกออกมาจากเหง้าเดียวกันอยู่ชิดติดกัน ตรงนี้อาจมีหน่อใหม่งอกออกมาก็ได้
"คุณลองขุดดูตรงโคนนั่นสิ" ไป๋เฉียงเฉียงพูดอย่างไม่แน่ใจ เธอจำได้ว่าหน่อไผ่ฤดูหนาวยังไม่โผล่พ้นดิน ถ้าโผล่พ้นดินแล้วจะเรียกว่าหน่อไผ่ฤดูใบไม้ผลิ
ปาเคอร์จึงเริ่มขุดตรงโคนไผ่เก่า คิดว่าบางทีไผ่อาจมีส่วนที่เป็นหัวคล้ายมันเทศหรือสะตอก็ได้
นิ้วมือของปาเคอร์มีเล็บที่แข็งแรงและแหลมคม สามารถขุดเปิดชั้นดินได้อย่างง่ายดาย ไม่กี่วินาทีก็ขุดเป็นหลุมใหญ่ ไป๋เฉียงเฉียงพยายามตื่นตัว ย่อตัวลงข้างๆ ปาเคอร์เพื่อดู "ระวังหน่อยนะ อย่าทำให้รากไผ่เสียหาย"
