รุ่งสางเริ่มสว่าง อากาศมีหมอกจางๆ ลอยอยู่ ทำให้โลกที่ถูกน้ำแข็งปกคลุมดูเหมือนภาพวาดหมึกขาวดำมากขึ้น บนพื้นมีน้ำค้างแข็งเป็นชั้นบางๆ เมื่อเหยียบลงไปจะได้ยินเสียง "กรอบแกรบ"
ไป๋เฉียงเฉียงยืนอยู่ที่หน้าประตู ยืดเส้นยืดสายอย่างขี้เกียจ อากาศเย็นๆ ที่สูดเข้าปอดทำให้ความเหนื่อยล้าจากฝันร้ายทั้งคืนค่อยๆ จางหายไป
เสาไม้ที่เคอร์ติสทำพังเมื่อคืนได้ถูกตั้งขึ้นใหม่แล้ว แต่ไม้ดูใหม่มาก เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเปลี่ยนใหม่ ปาเคอร์และเคอร์ติสไม่ได้สนใจ ดังนั้นคงเป็นเวนสันแน่ๆ
ไป๋เฉียงเฉียงหันไปทางเวนสันและพูดว่า "ขอบคุณนะ เวนสัน"
"ไม่เป็นไรครับ" เวนสันมองไป๋เฉียงเฉียงแวบหนึ่ง แล้วถือถาดหินเดินไปที่ข้างบ้าน เลือกก้อนน้ำแข็งที่สะอาดจากกองที่สูงเป็นภูเขาใส่ลงในถาด
นี่เป็นงานประจำวันของเขา ก่อนที่ไป๋เฉียงเฉียงจะตื่นนอน เขาจะต้มน้ำสำหรับใช้ทั้งวัน วันนี้ไป๋เฉียงเฉียงสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เขาจึงยังไม่ได้ทำ
ไป๋เฉียงเฉียงเดินไปที่กรงนก มองรอยเลือดบนพื้น รู้สึกอึดอัดในใจ "หนึ่ง สอง สาม... สิบสาม พอดีตายไปครึ่งหนึ่ง"
