ปาเคอร์ชายตามองออกไปนอกประตู วางชามลงบนชิโม่ "เคอร์ติสบอกว่าเมื่อฤดูหนาวสิ้นสุดลง เขาจะพาลูกงูกลับมา กินอะไรหน่อยสิ"
ชิโม่กลายเป็นโต๊ะอาหารของไป๋เฉียงเฉียง ในชามมีทั้งเนื้อและผัก ส่งกลิ่นหอมฉุย ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกหิวขึ้นมาทันที หยิบตะเกียบขึ้นมากินทันที
"ชิงชิง" ปาเคอร์นั่งลงข้างๆ ไป๋เฉียงเฉียง ใช้เท้าอุดช่องว่างใต้ชิโม่ เสียงของเขาฟังดูลังเลเล็กน้อย "เรามาผสมพันธุ์กันเถอะ"
"เอ๊ก!" ไป๋เฉียงเฉียงสำลักข้าวทันที ไอออกมาเบาๆ โดยที่ยังมีข้าวอยู่ในปาก
"กินช้าๆ สิ" ปาเคอร์รีบตบหลังเบาๆ ให้เธอ พูดต่อไปว่า "เธอบอกว่าหลังคลอดใหม่ๆ ไม่สามารถผสมพันธุ์ได้ ตอนนี้ฤดูหนาวผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว เธอหายดีแล้วใช่ไหม?"
ไป๋เฉียงเฉียงกลืนอาหารที่เคี้ยวไม่ละเอียดลงคออย่างยากลำบาก เรอออกมาเบาๆ แล้วพูดเสียงต่ำว่า "เวนสันยังอยู่ข้างนอกนะ"
"กลัวอะไรล่ะ ฉันกลัวแต่ว่า..." ปาเคอร์พูดเสียงเบาลง มองลงที่พื้น "ถ้าไม่ผสมพันธุ์กันเร็วๆ เคอร์ติสจะตื่นขึ้นมา"
ใบหน้าของไป๋เฉียงเฉียงร้อนผ่าว ก้มหน้าลงกินอย่างรวดเร็ว แก้มป่องเหมือนกบ กินข้าวหมดทั้งชาม จิตใจจึงสงบลงบ้าง แต่ใบหน้ายังคงแดงเหมือนแอปเปิ้ล
