ในมุมที่ไม่มีใคร ไป๋เฉียงเฉียงถอดการปลอมตัวออก น้ำตาที่กลั้นไว้นานก็ไหลออกมาชุ่มขอบตาในที่สุด
เคอร์ติสยืนอยู่ที่ประตูพูดว่า "เนื้อย่างสุกแล้ว มากินกันเถอะ"
ไป๋เฉียงเฉียงรีบเช็ดน้ำตาที่มุมตาทันที เงยหน้าขึ้นจากปาเคอร์ แกล้งทำเป็นสบายใจพูดว่า "โอ้ เร็วจังนะ"
เนื้อย่างของเคอร์ติสเทียบกับของปาเคอร์ไม่ได้เลย เป็นแค่หนูต้นไม้ตัวใหญ่เท่าลูกบาสเกตบอล ผิวด้านนอกไหม้ไปบ้าง แกะเนื้อออกมาข้างในยังมีเลือดติดอยู่
ไป๋เฉียงเฉียงไม่ถือสา งูที่กลัวไฟย่างได้ขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว เธอเห็นเนื้อที่ยังมีเลือดก็คีบขึ้นมาย่างไฟอีกครั้ง กลับมีรสชาติแปลกใหม่
ตอนนี้เป็นช่วงบ่ายแล้ว ถึงเวลาที่เผ่าอสูรกินอาหาร เคอร์ติสไม่ได้เตรียมอาหารให้เวนสันแน่นอน ไป๋เฉียงเฉียงกินคนเดียวสักพัก รู้สึกว่าแบบนี้ไม่สุภาพเลย
กลืนเนื้อในปากลงไป ไป๋เฉียงเฉียงเรียกเสียงเบาๆ "เวนสัน"
ชายผมขาวที่นั่งอยู่มุมห้องเงยหน้าขึ้น
"คุณยังไม่ได้กินใช่ไหม? รีบไปล่าสัตว์กินเถอะ ไม่ต้องเฝ้าฉันหรอก ฉันมีเคอร์ติสอยู่แล้ว" ไป๋เฉียงเฉียงพูด
เวนสันดมกลิ่นหอมในอากาศ กลืนน้ำลายอย่างซ่อนเร้น พูดเสียงทุ้มว่า "ผมกินแล้ว ผมไม่มีที่อื่นไป"
