ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกลำบากใจ แล้วก็ได้ยินเวนสันพูดว่า "ผมจะไปเมื่อปาเคอร์หายดีแล้ว"
ไป๋เฉียงเฉียงถอนหายใจโล่งอก พูดว่า "ปาเคอร์มีที่พักอีกแห่งในหุบเขาหลังอูฐ คุณไปพักที่นั่นได้นะ"
"ได้"
...
เคอร์ติสล่าสัตว์ตัวใหญ่ที่มีขนาดเทียบเท่ากับฮิปโป แต่มันมีแค่โครงกระดูกใหญ่ ปริมาณเนื้อเทียบกับฮิปโปไม่ได้เลย แน่นอนว่าปาเคอร์เป็นพ่อครัวหลัก เคอร์ติสมอบเหยื่อให้เขาแล้วก็ขดตัวเป็นก้อนเริ่มพักผ่อน
กลิ่นหอมของเนื้อย่างลอยอบอวลไปทั่วบ้าน เสือขาวที่อยู่ตรงมุมห้องสูดจมูกดมกลิ่น ท้องของมันส่งเสียงคำรามดังขึ้นมา
กลิ่นหอมจัง เขาไม่เคยได้กลิ่นอาหารที่หอมขนาดนี้มาก่อน ดูน่ากินมาก เป็นเพราะเขาหิวมากเกินไปหรือเปล่า?
ปาเคอร์เห็นว่าเนื้อไหม้เป็นชั้นแล้ว จึงรีบฉีกเนื้อชิ้นหนึ่งออกจากกองไฟอย่างรวดเร็ว ใส่ชามแล้วยื่นให้ไป๋เฉียงเฉียง "สุกแล้ว ชิงชิงกินสิ"
ไป๋เฉียงเฉียงรับชามมา แล้วโบกมือเรียกเวนสัน "คุณมากินด้วยสิ ฝีมือของปาเคอร์เยี่ยมมาก ฉันรับรองว่าคุณไม่เคยกินอะไรอร่อยขนาดนี้มาก่อน"
พอปาเคอร์ได้ยินแบบนั้น ขนที่หางของเขาก็ลุกชันขึ้นมา ม่านตาหดเป็นแนวตั้งจ้องมองเสือขาวอย่างเขม็ง
